Reżyseria: Samar Shaikh
Występują: Vidya Balan, Ali Fazal, Kiran Kumar, Supriya Pathak

Premiera: 4 lipca

Czas trwania: 120 minut
Język: hindi

Zawód detektywa to profesja wymagająca, prócz wieloletniego doświadczenia oraz przygotowania merytorycznego, jeszcze grupy pewnych cech, ułatwiających pracę, jak i kontakty z klientami. Dyskrecja, zaufanie, inteligencja, kreatywność, pomysłowość, a nawet bardzo rozwinięta znajomość ludzkiej natury – to tylko kilka z tych przymiotów. Detektywom zdarzają się sprawy nieskomplikowane, których rozwiązanie zajmuję niewiele czasu. Nie każdemu z nich trafia się jednak zadanie, od początku, będące dziwne. Takie, w których zastanawiające są motywy klienta. Z jednej strony zawód wymaga nie mieszania się w to „dlaczego?”, z drugiej mogą pojawić się określone wątpliwości oraz dylematy etyczne. Zaś tam gdzie wkrada się pojęcie moralności, konieczne jest znalezienie odpowiedzi na wszystkie postawione pytania.

Plakaty promujące Main Tera Hero kompletnie do mnie nie trafiały. Jakoś specjalnie mnie także nie zaskoczyło to, że przeważającej reszcie świata bardzo przypadły one do gustu. Nawet osoby z mojego kręgu, nie interesujące się w żadnym stopniu tematem, twierdziły, że to jest fajne. Intrygujące! Ciekawe! I tu już byłam lekko zbita z tropu, ponieważ mi wydały się kiczowate oraz tandetne, przywołujące na myśl głupawe, pozbawione sensu komedie. Wynika to chyba z mojego zamiłowania do prostoty. Im plakat subtelniejszy, tym lepiej. Tym większa szansa, że szybciej sięgnę po film. Zaś ten materiał zupełnie nie wpisywał się w moje standardy odbioru. Najprawdopodobniej z tego też względu nie paliłam się do seansu. Dlaczego więc teraz po niego sięgnęłam? Skusiły mnie pozytywne opinie oraz zachęty ze strony znajomych . Tym bardziej teraz, po Obhishopto Nighty, uznałam, że przyda mi się coś tego typu. Gorzej już chyba być nie może. Chociaż… kiedy sobie przypomnę ostatnie spotkanie z Davidem Dhawanem (Do Knot Disturb) dreszcz przebiega mi po plecach 🙂

Reżyseria: Anurag Basu
Występują: Ranbir Kapoor, Priyanka Chopra, Ileana D’Cruz
Premiera: 14 września
Czas trwania: 150 minut
Język: hindi

Barfi! to film, z którym jakoś nie było mi po drodze, przez dłuższy czas. Nie wiem właściwie czemu. Przecież zarówno Ranbira, jak i Priyankę cenię za ich dotychczasowe osiągnięcia. Co więcej – bardzo ich lubię. Być może wynikało to z tego, że jest to produkcja wielokrotnie nagradzana, nominowana do wielu prestiżowych nagród. A wiadomo: są nagrody (nie tylko Filmfare), czyli film (nie zawsze) wymaga od widza innego rodzaju wrażliwości, pewnej dojrzałości i zrozumienia. Anurag Basu za tę produkcję zebrał cztery nominacje oraz dwanaście nagród. Bez wątpienia wynik imponujący, w dodatku cieszący fanów reżysera, bowiem jego poprzedni projekt (przyp. Kites) okazał się klapą, mimo głośnych nazwisk w obsadzie.

Król i Królowa Tragedii po raz pierwszy spotkali się na planie filmu Footpath (1953). Od tego czasu zagrali razem w czterech produkcjach. Kolejno były to: Azad (1955), Yahudi (1958) i ostatni był Kohinoor (1960). Po obejrzeniu filmów z Dilipem, w których partnerowała mu i Madhubala, i, moja ulubienica, Vijayanthimala, przyszedł czas właśnie na Meene.

Fabuła filmu nasuwa mi na myśl stylistykę bajkową, aczkolwiek bez udziału istot fantastycznych. Głównym bohaterem jest tu bowiem książę Devinder, mający za chwilę zostać królem. Na jego życie czyha jeden z królewskich doradców … W wyniku intryg książę musi uciekać z królestwa. W czasie podróży natyka się na księżniczkę Chandramukhi, która w towarzystwie swojej świty, jedzie na spotkanie ze swoim przyszłym mężem. Okazuje się być nim właśnie Devinder. Zaraz po ich ukradkowym spotkaniu, księżniczka zostaje porwana przez zakochanego w niej, i spragnionego władzy, kapitana – zaufanego człowieka jej ojca.

Zakładałam, że o Chennai Express nie powstanie oddzielny wpis, a jedynie napiszę o nim w, którymś z kolei, Przeglądzie Filmowym. Znacie moje zdanie o Shahrukhu i jego aktualnych poczynaniach filmowych. Do JTHJ zabierałam się jak, przysłowiowy, pies do jeża. Tym razem jednak, nowy film z jego udziałem, postanowiłam obejrzeć o wiele szybciej. Przyznam szczerze, że trochę bawiły mnie komentarze, jakoby, Chennai Express było zapierającym dech w piersiach arcydziełem! Widziałam sporo filmów i mało który zasługuje na to określenie. No, ale każdy ma inną definicję tego pojęcia. To właśnie opinie wychwalające pod niebiosa ten obraz, skłoniły mnie do rychłego sięgnięcia po najnowszą produkcję Rohita Shetty’ego.

Zbieram się do napisania czegokolwiek o filmie Davida Dhawan’a już o dłuższego czasu. Dlaczego? Wcześniej nie było kiedy, teraz  w sumie też za bardzo nie ma, ale chcę o nim coś skrobnąć, nim wszystko, co ważne wywietrzeje mi z głowy. A warto! Oj i to jak! Bo większego gniota to od dawna nie oglądałam, a też i o takim na blogu jak dotąd nie pisałam.

My, kobiety zawsze, kiedy mamy kiepski humor próbujemy go sobie poprawić wszelkimi możliwymi sposobami.  Jedne z Nas wpadają w szał zakupów, drugie uciechę widzą w przepysznych słodkościach, a jeszcze innym najlepiej robi spory wysiłek fizyczny. Jak mam kiepski nastrój to każda z tych metod jest przeze mnie stosowana, na pewnym poziomie. Jednak najlepiej mi robią powtórki moich ulubionych filmów, choć niektórzy powiedzą, że historia z happy endem nie postawi raczej na nogi kogoś, kto ma akurat doła 😉 W każdym razie Baadshah zalicza się do tych produkcji, które są w stanie zagwarantować mi pokaźna dawkę endorfin. W weekend zrobiłam sobie z niego powtórkę, ale nie dlatego, że miałam kiepski nastrój – na szczęście.  Wybrałam go, ponieważ miałam wielką ochotę obejrzeć coś z Shahrukhiem. Na Jab Tak Hai Jaan nadal przygotowuję się psychicznie (nie mam zielonego pojęcia, kiedy bedę gotowa :P), więc wybór padł na coś starego, co na pewno mnie nie zawiedzie.

Nie wiem od czego mam dzisiaj zacząć … Właśnie niedawno obejrzałam ten film i zanim to zrobiłam nie przypuszczałam, że wywoła we mnie tyle emocji. Wcześniej go tylko miejscami przewijałam – to tu, to tam. Pojedyncze sceny nie zrobiły na mnie pozytywnego wrażenia. Myślałam, że mam do czynienia z głupawą komedią, w której  wąsaci mężczyźni ciągle za czymś biegają.  W końcu, zamiast się uczyć na egzamin, (czy Wy też tak macie, że jak jest sesja to robicie wszystko tylko nie to co trzeba ..?) zaryzykowałam i oto oddaję w wasze „ręce” recenzję Chaar Din Ki Chandni 🙂 Będzie to już drugi film z Tussharem jaki tutaj opiszę i moje nastawienie do jego osoby nadal się nie zmieniło. Chyba jeszcze przyjdzie mi poczekać na jakiś przełom w jego aktorskiej karierze.

Jakiś czas temu zrobiłam sobie powtórny seans z Chamatkar. Musicie wiedzieć, że bardzo lubię ten film.  Obraz średni, w muzyce szumy, efekty specjalne do kitu itp. Eee tam … Nie szkodzi. Cuda się zdarzają (polski tytuł) ma dla mnie pewien, bliżej nieokreślony, urok. Wiele razy wracałam już do niego, a i coś mi się wydaje, że obejrzę go jeszcze mnóstwo razy. Może nie tyle dla samej historii, ale dla młodziutkiej Urmili, Shahrukh’a oraz Nasseruddina (szczególnie tego ostatniego), którzy wprost czarują widza.