Khoobsurat (2014)

Komedia romantyczna sygnowana znakiem firmowym wytwórni Disney’a, w której główna rola została powierzona Sonam Kapoor. Już przed seansem uważałam, że aktorka jest doskonałym wyborem do tej roli, teraz utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że nikt nie mógł lepiej zagrać postaci Mili. Trzpiotowata, pełna energii, spontaniczna i nieco niezdarna . Mimo że nie powodzi jej się w sprawach sercowych, to idzie dalej,przez życie, z uśmiechem na twarzy. Scenariusz samej historii jest niezwykle prosty, wręcz banalny. Nic dziwnego skoro to Disney. Khoobsurat to taka bajka dla dorosłych dzieci. Słodka, urocza, zabawna, optymistyczna i obowiązkowo z królewskim akcentem – przystojnym rzecz jasna Emotikon tongue

Reżyseria: Abhishek Varman

Występują: Arjun Kapoor, Alia Bhatt, Ronit Roy, Amrita Singh

Premiera: 18 kwietnia

Czas trwania: 149 minut
Język: hindi

Powieść Chetana Bhagata pod tym samym tytułem, co dzisiejszy film, została wydana siedmiomilionowym nakładem. Nie bez powodu zatem The New York Times ogłosił autora, najlepiej sprzedającym się powieściopisarzem anglojęzycznym w Indiach. Sukces książki przełożył się na ekranizację filmową, do której, do głównych ról, zaangażowano gwiazdy młodego pokolenia. Alii Bhatt powierzoną rolę pięknej tamilskiej studentki, zaś Arjun Kapoor wcielił się w postać krzepkiego, aczkolwiek nijakiego Pendżabczyka. Temat historii stanowi nie tyle motyw romansu tych dwojga, co różnice kulturowe pomiędzy ich rodzinami, mocne zakorzenienie w tradycji oraz niechęć do tego, co inne.

Reżyseria: Omung Kumar

Występują: Priyanka Chopra, Darshan Kumaar, Sunil Thapa

Premiera: 5 września

Czas trwania: 122 minuty
Język: hindi

Zemsta. Motor działań niejednego ekranowego bohatera. Często powodowana stratą bliskiej osoby. By się skutecznie mścić potrzeba  bardzo silnej nienawiści, ale i ogromnych pokładów cierpienia, jakie dręczą duszę mściciela. Odwet bowiem nie bierze się znikąd. Mało kto mści się tylko dla samej, czystej w swym znaczeniu, przyjemności. Raczej dla przekonania, że w jakiś sposób ukarało się winnego. Zrobiło się coś, by nie mógł czuć się on bezkarnym. Inną kwestią jest już to, czy zemsta faktycznie przynosi ulgę. Wielce prawdopodobne jest to, że jedni dzięki niej zaznają spokoju, a innym ona nie wystarczy. Z reguły dobrze radzą sobie, już po fakcie, jednostki o niezwykle silnych osobowościach. Za to ktoś, kto nie nawykł do, tak dużego nagromadzenia, negatywnych uczuć może mieć problem ze znalezieniem wewnętrznego ukojenia, już po samym akcie zemsty. Można pragnąć się mścić, można też nie chcieć tego robić. Pochwalać, ale i krytykować. Niemniej uważam, że zemsta, sama w sobie, jest dla człowieka czymś naturalnym. Wpisanym w jego ludzką naturę. Każdy kto mówi, że tak nie jest niech postawi się na miejscu bohatera dzisiejszego filmu.

Zawsze lepiej jest zacząć od tych złych elementów, by te dobre, co dochodzą do głosu chwilę po, stłumiły poprzednie przykrości. Zatem co mi się podobało? Na pewno jedną z rzeczy jest ścieżka dźwiękowa. I… i tu się kończy wychwalanie. Co z tego, że w obsadzie same głośne nazwiska, skoro dialogi są drętwe, humor poniżej poziomu, wręcz żałosny. Mogłabym upatrywać nadziei, na wyższą ocenę filmu w nawiązaniach do innych, ekranowych, występów ShahRukh Khan’a, no ale one mnie już nie bawią. Chyba dlatego, że dawno wyrosłam z uwielbienia względem aktora, które towarzyszyło mi na początku. Reszta obsady też nie robi wrażenia. To, że ShahRukh grywa w coraz słabszych filmach – wiem, ale czemu taka Deepika wcieliła się w rolę głupiutkiej Mohini, kiedy z pewnością miała wiele lepszych propozycji, nie mogę pojąć. Czyżby przemawiał przez nią czysty sentyment? W końcu to w filmie Farah debiutowała. To dzięki niemu zaczęła się jej kariera. Jeśli chodzi o samą historię – pomysł świetny. Mamy motyw zemsty, napadu na bank oraz przyjacielskiej solidarności. Tylko ta cała kiczowata otoczka oraz beznadziejny silenie się na komizm psuje finalne wrażenie.

Reżyseria: Navdeep Singh

Występują: Anushka Sharma, Amit Saha, Arindam

Premiera: 13 marca

Czas trwania: 115 minut

Język: hindi

Zwiastun filmu NH10 zapowiadał nader interesującą historię, utrzymaną w intrygującym i mrocznym klimacie. Na początku pokazano parę młodych szczęśliwych ludzi, którzy jadą poza miasto miło spędzić weekend. Chwilę później dochodzi do szamotaniny pod lokalną knajpą. Zaraz po tym napad, morderstwo, w końcu ucieczka. Na dodatek to hasło: The only way to survive amongst killers is to become one yourself. Wszystko to nastawiło mnie bardzo pozytywnie już na starcie. Powtarzałam sobie, że to będzie bardzo dobry film. Teraz mogę powiedzieć, że nie tylko czuję się rozczarowana, ale i oszukana. Coś co miało być, według zapowiedzi, głównym motywem tej historii, zostało potraktowane po macoszemu. A szkoda, wielka szkoda.

Reżyseria: Rajkumar Hirani

Występują: Aamir Khan, Anushka Sharma, Sushant Singh Rajput, Boman Irani, Saurabh Shukla

Premiera: 19 grudnia

Czas trwania: 152 minuty

Język: hindi

Największy hit 2014 roku. Blockbuster. Produkcja, która twórcom przyniosła krocie zysku, a widzom niesamowitą historię, okraszoną inteligentną, niewymuszoną dawką humoru. Przez wielu określany najlepszym filmem w karierze Aamira Khana. To akurat można wziąć pod dyskusję, ponieważ, aktor na ogół nie gra w byle czym, starannie dobierając kolejne projekty. Tym samym ma na koncie wiele, bardzo dobrych, wartych uwagi tytułów. W PK partneruje mu Anushka Sharma, a cameo zalicza, moim zdaniem, dopiero wschodząca, acz bardzo obiecująca gwiazda – Sushant Singh Rajput oraz doświadczony Sanjay Dutt. Jest jeszcze Boman Irani, odsunięty nieco na boczny tor akcji. Mimo to postać, w którą się wciela sprawia wrażenie sympatycznej, a co za tym idzie zjednuje sobie widza swą niewielką obecnością na ekranie.

Plakaty promujące Main Tera Hero kompletnie do mnie nie trafiały. Jakoś specjalnie mnie także nie zaskoczyło to, że przeważającej reszcie świata bardzo przypadły one do gustu. Nawet osoby z mojego kręgu, nie interesujące się w żadnym stopniu tematem, twierdziły, że to jest fajne. Intrygujące! Ciekawe! I tu już byłam lekko zbita z tropu, ponieważ mi wydały się kiczowate oraz tandetne, przywołujące na myśl głupawe, pozbawione sensu komedie. Wynika to chyba z mojego zamiłowania do prostoty. Im plakat subtelniejszy, tym lepiej. Tym większa szansa, że szybciej sięgnę po film. Zaś ten materiał zupełnie nie wpisywał się w moje standardy odbioru. Najprawdopodobniej z tego też względu nie paliłam się do seansu. Dlaczego więc teraz po niego sięgnęłam? Skusiły mnie pozytywne opinie oraz zachęty ze strony znajomych . Tym bardziej teraz, po Obhishopto Nighty, uznałam, że przyda mi się coś tego typu. Gorzej już chyba być nie może. Chociaż… kiedy sobie przypomnę ostatnie spotkanie z Davidem Dhawanem (Do Knot Disturb) dreszcz przebiega mi po plecach 🙂