Reżyseria: Umesh Shukla
Występują: Amitabh Bachchan, Rishi Kapoor
Premiera: 4 maja
Czas trwania: 102 minuty
Język: hindi

Amitabh Bachchan i Rishi Kapoor to dwóch bollywoodzkich weteranów aktorskiego fachu. Ten pierwszy w latach świetności kojarzony bardziej był z rolami młodych gniewnych. Ten drugi z kolei święcił triumfy jako amant w romansach. Panowie wiele razy współdzielili razem kinowy ekran. Ostatni raz do takiej współpracy doszło w 1991 roku w obrazie Ajooba. Wtedy mimo starań reżysera, całej ekipy oraz  aktorów film nie odniósł sukcesu. W zeszłym roku po 27 latach Amitabh i Rishi ponownie spotkali się na planie filmowym. Tym razem mieli wcielić się w rolę dla siebie typowe, choć w zestawieniu nader zaskakującym. To był projekt, na który bardzo wyczekiwałam. I tak jak zazwyczaj jestem dość ostrożna względem pojawiających się materiałów promocyjnych, to w tym wypadku nie potrafiłam ukryć entuzjazmu. 102 Not Out zapowiadało się na barwną, rodzinną komedię z dużą dozą humoru. Mało kto pewnie nawet zakładał, że pod tą pozytywną historią dwóch mężczyzn kryje się głębsza tragedia opuszczonych ludzi.

Reżyseria: Aanand L. Rai
Występują: Shah Rukh Khan, Anushka Sharma, Katrina Kaif
Premiera: 21 grudnia
Czas trwania: 164 minuty
Język: hindi

Aanand L. Rai ma na swojej liście reżyserskich dokonań sześć pozycji. Wyreżyserował między innymi: Strangers (2007), Thodi Life Thoda Magic (2008), Tanu Weds Manu (2011), Raanjhanaa (2013) oraz Tanu Weds Manu Returns (2015). Po trzech latach pojawił się Zero, który jest ostatnim i najbardziej chyba wyczekiwanym filmem przez wierne grono fanów Shah Ruh Khana. Grono ślepo wpatrzone w aktora, które śmiem twierdzić, z filmu na film, coraz bardziej się zawęża. Przypuszczam, że dojdzie do tego i po obejrzeniu  tej najnowszej propozycji. Jak długo bowiem można znosić chybione wybory, robienie z siebie durnia i wieczne ślizganie się na statusie gwiazdy. Nie sztuką jest nakręcić film przy udziale popularnej obsady. Sztuką jest chwycić widownię za serce, rozbawić inteligentnym żartem oraz zmusić do jakiejś pogłębionej refleksji. Dobry film ma do siebie to, że chce się do niego w końcu wrócić. Z Zero natomiast jest ten problem, że chce się go rychło wyrzucić z pamięci.

Reżyseria: Siddaharth P. Malhotra
Występują: Rani Mukerji, Harsh Mayar, Neeraj Kabi, Rohit Suresh Saraf, Sparsh Khanchandani
Premiera: 23 marca
Czas trwania: 116 minut
Język: hindi

Na ten powrót czekała ogromna rzesza fanów Rani Mukerjee. Aktorka ostatni raz widziana w 2014 roku w roli policjantki w filmie Mardaani miała po raz drugi, od czasu Black, wcielić się w osobę niepełnosprawną. Wtedy jej bohaterka zmagała się ze ślepotą. Już wówczas widzowie mieli świadomość, że jest to trudne oraz wymagające wyzwanie. Każdy, kto widział tamten film był zapewne pod wrażeniem nie tylko przedstawionej historii. W roku 2018 Rani chciała powtórzyć sukces sprzed trzynastu lat. Yash Raj Films szykowało projekt, do którego idealnie pasowała. Pominę w tym miejscu jej prywatne relacje z Adityą. Ona naprawdę nadawała się do roli Nainy, zmagającej się z syndromem Tourett’a. Hichki miało być indyjską adaptacją książki amerykańskiego pisarza Brada Cohen’a pod tytułem Front of the Class: How Tourette Syndrome Made Me the Teacher I Never Had. Być może wielu z Was miało okazję też obejrzeć inny film, bazujący na tej książce. Mam tu na myśli Klasę Pana Tourett’a z 2008 roku (jeśli nie – polecam).

Reżyseria: Mysskin 
Występują: Mysskin, Ashwath Ram, Snigdha Akolkar, Rohini 
Premiera: 26 listopada 
Czas trwania: 127 minut
Język: tamilski

Filmy drogi bazują na motywach podróży oraz przemiany wewnętrznej postaci. Ich bohaterami są ludzie zmagający się z trudnościami życia codziennego, poszukujący odpowiedzi na trapiące pytania, czy po prostu odtrąceni przez część społeczeństwa. Sensem życia staje się dla nich odkrycie swojego miejsca na ziemi. Wyruszając w taką wędrówkę nie spodziewają się tego, że w chwili, kiedy dotrą do celu będą już całkiem innymi ludźmi. Wpływ na ich metamorfozę będą mieli nieznajomi spotkani po drodze, przeprowadzone rozmowy oraz sytuacje, jakie się wydarzyły. Takim, wręcz typowym filmem drogi, jest obraz Mysskina. Nandalala (tłum. Kołysanka) to tamilski remake, japońskiej produkcji zatytułowanej Kikujiro. I tu, i tam mamy ten sam wątek główny, a i wątki poboczne częściowo się pokrywają. Mimo to Nandalala jest filmem innym, sięgającym tylko po zagadnienie. Konstrukcja postaci, nadanie im bardziej przyjaznej oraz przystępnej natury, sprawiło, że z tych dwóch filmów, milej będę wspominać tamilską wersję.