Zawsze lepiej jest zacząć od tych złych elementów, by te dobre, co dochodzą do głosu chwilę po, stłumiły poprzednie przykrości. Zatem co mi się podobało? Na pewno jedną z rzeczy jest ścieżka dźwiękowa. I… i tu się kończy wychwalanie. Co z tego, że w obsadzie same głośne nazwiska, skoro dialogi są drętwe, humor poniżej poziomu, wręcz żałosny. Mogłabym upatrywać nadziei, na wyższą ocenę filmu w nawiązaniach do innych, ekranowych, występów ShahRukh Khan’a, no ale one mnie już nie bawią. Chyba dlatego, że dawno wyrosłam z uwielbienia względem aktora, które towarzyszyło mi na początku. Reszta obsady też nie robi wrażenia. To, że ShahRukh grywa w coraz słabszych filmach – wiem, ale czemu taka Deepika wcieliła się w rolę głupiutkiej Mohini, kiedy z pewnością miała wiele lepszych propozycji, nie mogę pojąć. Czyżby przemawiał przez nią czysty sentyment? W końcu to w filmie Farah debiutowała. To dzięki niemu zaczęła się jej kariera. Jeśli chodzi o samą historię – pomysł świetny. Mamy motyw zemsty, napadu na bank oraz przyjacielskiej solidarności. Tylko ta cała kiczowata otoczka oraz beznadziejny silenie się na komizm psuje finalne wrażenie.

Reżyseria: Srijit Mukherji
Występują: Prosenjit Chatterjee, Nandana Sen, Indraneil Sengupta
Premiera: 14 listopada
Czas trwania: 120 minut
Język: bengalskiDebiut reżyserski Srijit’a Mukherji jest rodzajem hołdu dla twórczości reżysera Satyajita Ray’a oraz odtwórcy głównej roli filmu „Nayak” (1966) – Utamm Kumara (prawdziwe nazwisko: Arun Kumar Chatterjee). Autograph opowiada historię Shuvo, który rzuca dotychczasowe zajęcie i postanawia, po raz pierwszy w życiu, wyreżyserować film. Po kilkunastu miesiącach oczekiwania odzywa się do niego supergwiazdor kina bengalskiego: Arun Chatterjee. Aktor decyduje, że nie tylko zagra w tej produkcji, ale i zostanie jej producentem. Główna, żeńska rola zostaje powierzona dziewczynie debiutującego reżysera. Między filmową parą rodzi się interesująca więź, oparta na wzajemnym zaufaniu.