Zawód detektywa to profesja wymagająca, prócz wieloletniego doświadczenia oraz przygotowania merytorycznego, jeszcze grupy pewnych cech, ułatwiających pracę, jak i kontakty z klientami. Dyskrecja, zaufanie, inteligencja, kreatywność, pomysłowość, a nawet bardzo rozwinięta znajomość ludzkiej natury – to tylko kilka z tych przymiotów. Detektywom zdarzają się sprawy nieskomplikowane, których rozwiązanie zajmuję niewiele czasu. Nie każdemu z nich trafia się jednak zadanie, od początku, będące dziwne. Takie, w których zastanawiające są motywy klienta. Z jednej strony zawód wymaga nie mieszania się w to „dlaczego?”, z drugiej mogą pojawić się określone wątpliwości oraz dylematy etyczne. Zaś tam gdzie wkrada się pojęcie moralności, konieczne jest znalezienie odpowiedzi na wszystkie postawione pytania.

Istnieją historie, o których świat musi usłyszeć. Bohaterowie, o których istnieniu warto wiedzieć. Opowieści filmowe powstałe na faktach, nie koniecznie są, pod względem treściowym, lepsze od tych fikcyjnych, będących jedynie wymysłem reżysera. Mimo to, to właśnie one, dzięki pierwiastkowi autentyczności, jaki w sobie zawierają, potrafią wstrząsnąć widzem. Coś, co z pozoru jest trudne, czasami wręcz niemożliwe, do osiągnięcia przez człowieka, tu okazuje się skutecznym działaniem ponad ludzkie siły. Sukces takich produkcji polega często na niewiarygodności przedstawianych wydarzeń, a co za tym idzie podziwie publiczności, skierowanym w stronę bohatera. W końcu dokonał czegoś wręcz niemożliwego. Rzeczy, o której, już na samym początku, myśli się z niedowierzaniem.

Kiedy w Indiach na świat przychodzi dziewczynka, razem z nią pojawia się u jej rodziców myśl o zapewnieniu godnego posagu oraz zorganizowania wspaniałej uroczystości ślubnej. Z tym, jakże ważnym w życiu każdej kobiety, wydarzeniem wiążą się, oczywiście, ogromne koszty. Chcąc wydać córkę dobrze za mąż, nie wystarczy tylko jej uroda, urok i doskonałe wykształcenie. Liczą się pieniądze, biżuteria, samochody, które mają tak wielką moc przyciągania, że do przyszłej panny młodej ustawiają się kolejki, nie zawsze, dobrze sytuowanych kandydatów. Rodziców chłopaka i dziewczyny nie interesuje fakt zdelegalizowania wręczania posagów przez rząd indyjski (było to w 1947 roku). Trudno wykorzenić wiekową tradycję ze świadomości milionów ludzi. Posagi są i będą.

Khoobsurat (2014)

Komedia romantyczna sygnowana znakiem firmowym wytwórni Disney’a, w której główna rola została powierzona Sonam Kapoor. Już przed seansem uważałam, że aktorka jest doskonałym wyborem do tej roli, teraz utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że nikt nie mógł lepiej zagrać postaci Mili. Trzpiotowata, pełna energii, spontaniczna i nieco niezdarna . Mimo że nie powodzi jej się w sprawach sercowych, to idzie dalej,przez życie, z uśmiechem na twarzy. Scenariusz samej historii jest niezwykle prosty, wręcz banalny. Nic dziwnego skoro to Disney. Khoobsurat to taka bajka dla dorosłych dzieci. Słodka, urocza, zabawna, optymistyczna i obowiązkowo z królewskim akcentem – przystojnym rzecz jasna Emotikon tongue

Powieść Chetana Bhagata pod tym samym tytułem, co dzisiejszy film, została wydana siedmiomilionowym nakładem. Nie bez powodu zatem The New York Times ogłosił autora, najlepiej sprzedającym się powieściopisarzem anglojęzycznym w Indiach. Sukces książki przełożył się na ekranizację filmową, do której, do głównych ról, zaangażowano gwiazdy młodego pokolenia. Alii Bhatt powierzoną rolę pięknej tamilskiej studentki, zaś Arjun Kapoor wcielił się w postać krzepkiego, aczkolwiek nijakiego Pendżabczyka. Temat historii stanowi nie tyle motyw romansu tych dwojga, co różnice kulturowe pomiędzy ich rodzinami, mocne zakorzenienie w tradycji oraz niechęć do tego, co inne.

Zemsta. Motor działań niejednego ekranowego bohatera. Często powodowana stratą bliskiej osoby. By się skutecznie mścić potrzeba  bardzo silnej nienawiści, ale i ogromnych pokładów cierpienia, jakie dręczą duszę mściciela. Odwet bowiem nie bierze się znikąd. Mało kto mści się tylko dla samej, czystej w swym znaczeniu, przyjemności. Raczej dla przekonania, że w jakiś sposób ukarało się winnego. Zrobiło się coś, by nie mógł czuć się on bezkarnym. Inną kwestią jest już to, czy zemsta faktycznie przynosi ulgę. Wielce prawdopodobne jest to, że jedni dzięki niej zaznają spokoju, a innym ona nie wystarczy. Z reguły dobrze radzą sobie, już po fakcie, jednostki o niezwykle silnych osobowościach. Za to ktoś, kto nie nawykł do, tak dużego nagromadzenia, negatywnych uczuć może mieć problem ze znalezieniem wewnętrznego ukojenia, już po samym akcie zemsty. Można pragnąć się mścić, można też nie chcieć tego robić. Pochwalać, ale i krytykować. Niemniej uważam, że zemsta, sama w sobie, jest dla człowieka czymś naturalnym. Wpisanym w jego ludzką naturę. Każdy kto mówi, że tak nie jest niech postawi się na miejscu bohatera dzisiejszego filmu.