Oglądaliście może taki film jak Morderstwo doskonałe z 1998 roku? Główne role zagrali w nim: Michael Douglas, Viggo Mortensen i Gwyneth Paltrow (dziewczyna IronMana :D). Chodziło w nim o to, że mąż wynajmuje płatnego mordercę, aby ten zabił jego żonę. Najlepsze jest to, że zbrodni ma dokonać jej kochanek. Choć wspominam teraz o tej produkcji, to ja niestety nie widziałam jej do końca. Przed oczami mam jednak dość mocną scenę, z początku filmu, czyli napad na główną bohaterkę w jej domu i „zmartwionego” męża. W tej chwili żałuję, że  nie postanowiłam obejrzeć go do końca. Piszę o tym, dlatego że wyczytałam, jakoby obraz Andrew Davis’a miał być inspiracją dla braterskiego duetu Abbas-Mustan.

Tytuł zawsze  pełni istotną rolę czy to w książce, czy w filmie. Nawet nazwa jakiegokolwiek produktu potrafi nakłonić konsumenta do zakupu, bądź skutecznie  go zniechęcić do wydania ciężko zarobionych pieniędzy na coś co brzmi jak nazwa detergentu (przykładowo :)). Piszę o tym dlatego, że niedawno miałam okazję obejrzeć dwa filmy, których tytuły były wielce wymowne: Love, love, love (to nie tytuł filmu :P). Wszędzie tylko ta miłość i kochanie – „Jak ja cie bardzo kocham”; „Nie możemy być razem”; „Musimy walczyć o swoją miłość” i takie inne bla, bla, bla … Żeby nie było, że ja nie lubię takich filmów. Lubię i to naprawdę bardzo. Jednak czasami trudno jest  znaleźć jakąś historię na poziomie. Taką, która rzeczywiście porusza, a nie bawi swoją ckliwością. Ale znowu odbiegam od tego, o czym chcę tu właściwie napisać. It’s My Love Story to pierwszy film z dwóch telugów, które niedawno widziałam. Za jakiś czas pojawi się recenzja drugiego filmu, ale na razie zatrzymajmy się przy tej.

Reżyserem Cheeni Kum jest R. Balakrishnan, znany szerszej publiczności jako Balki. Twórca jak dotąd tylko dwóch filmów. Tego, o którym Wam dzisiaj opowiem oraz głośnego Paa. Filmu opowiadającego o relacji ojca z chorym na progerię dzieckiem. Gwiazdą obu filmów jest Amitabh Bachchan, w drugim obrazie partneruje mu jego syn Abhishek. Warto też dodać, że Balki był współproducentem najnowszego filmu ze Sridevi – English Vinglish, który okazał się hitem w Indiach.

Nie wiem od czego mam dzisiaj zacząć … Właśnie niedawno obejrzałam ten film i zanim to zrobiłam nie przypuszczałam, że wywoła we mnie tyle emocji. Wcześniej go tylko miejscami przewijałam – to tu, to tam. Pojedyncze sceny nie zrobiły na mnie pozytywnego wrażenia. Myślałam, że mam do czynienia z głupawą komedią, w której  wąsaci mężczyźni ciągle za czymś biegają.  W końcu, zamiast się uczyć na egzamin, (czy Wy też tak macie, że jak jest sesja to robicie wszystko tylko nie to co trzeba ..?) zaryzykowałam i oto oddaję w wasze „ręce” recenzję Chaar Din Ki Chandni 🙂 Będzie to już drugi film z Tussharem jaki tutaj opiszę i moje nastawienie do jego osoby nadal się nie zmieniło. Chyba jeszcze przyjdzie mi poczekać na jakiś przełom w jego aktorskiej karierze.

Mausam był jednym z najbardziej oczekiwanych filmów 2011 roku. Za kamerą stanął Pankaj Kapoor, który do swojego reżyserskiego debiutu zaangażował swojego syna – Shahida (Teri Meri Kahaani) oraz Sonam Kapoor (Sawaariya). Tych dwoje również po raz pierwszy spotkało się na planie filmowym. Chyba każdy do kogo dotarły jakiekolwiek pogłoski o projekcie był ciekaw efektu końcowego osiągniętego przez całą ekipę. Przyznam szczerze, że ja nie czekałam na film z niecierpliwością. Parę głównych aktorów darzę sympatią, ale nie jakimś ogromnym uwielbieniem. Muszę jednak przyznać się Wam, że fotosy z filmu, trailer i muzyka silnie na mnie podziałały…

Jak dziś pamiętam wrażenia po pierwszych obejrzanych filmach, w których gwiazdą number one był Tusshar Kapoor. Krótko mówiąc – chłopak mi się nie spodobał. Nie ujął mnie zupełnie niczym. Chwalony przez krytyków, lubiany przez widzów, mnie odpychał. Dopiero, w którymś momencie zyskał, jako tako, moją sympatię. Dzisiaj nadal utrzymuję, że jego umiejętności aktorskie mnie nie przekonują, niemniej sprawia wrażenie niezwykle ujmującego, wiecznie uśmiechniętego i uczciwego młodego mężczyzny. Wystarczy na niego spojrzeć, by doznać takiego uczucia. W tym przeświadczeniu utwierdzą nas role, które wybiera. Natomiast druga sława to Amrita Rao. Tej dziewczyny chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Młodziutka, urocza panna z powodzeniem wciela się w role chłopczyc (Main Hoon Na), a także typowo dziewczęce (Love U … Mr. Kalakaar!) Ta dwójka spotkała się w 2011 roku na planie filmowym z zamiarem stworzenia wspólnie z ekipą  komedii romantycznej, która bawi, a jednocześnie chwyta za serce.

Reżyseria: Siddharth Anand

Występują: Priyanka Chopra, Ranbir Kapoor, Zayed Khan

Premiera: 1 października

Czas trwania: 152 minuty

Język: hindi

Od jakiegoś czasu nieustannie łapię się na tym, że to Ranbir staje się moim ulubionym aktorem. Podoba mi się w nim po prostu wszystko. Jak dotąd nie zawiodłam się na żadnym filmie, w którym zagrał. Każdy z nich jest świetny i godny polecenia, jeżeli ktoś nie miał jeszcze okazji zobaczyć. Anjaana Anjaani nie zaczyna się odkrywczo. Dwójka młodych ludzi – przyszłych samobójców – spotyka się na moście. On w wyniku kryzysu stracił cały majątek i narobił ogromnych, milionowych długów. Ona dowiedziała sie o zdradzie narzeczonego, przez co nie widzi sensu, by żyć dalej. Ostatecznie przed sądnym dniem oboje postanawiają spełnić swoje marzenia.