Reżyseria: Abhishek Varman

Występują: Arjun Kapoor, Alia Bhatt, Ronit Roy, Amrita Singh

Premiera: 18 kwietnia

Czas trwania: 149 minut
Język: hindi

Powieść Chetana Bhagata pod tym samym tytułem, co dzisiejszy film, została wydana siedmiomilionowym nakładem. Nie bez powodu zatem The New York Times ogłosił autora, najlepiej sprzedającym się powieściopisarzem anglojęzycznym w Indiach. Sukces książki przełożył się na ekranizację filmową, do której, do głównych ról, zaangażowano gwiazdy młodego pokolenia. Alii Bhatt powierzoną rolę pięknej tamilskiej studentki, zaś Arjun Kapoor wcielił się w postać krzepkiego, aczkolwiek nijakiego Pendżabczyka. Temat historii stanowi nie tyle motyw romansu tych dwojga, co różnice kulturowe pomiędzy ich rodzinami, mocne zakorzenienie w tradycji oraz niechęć do tego, co inne.

Reżyseria: Ayan Mukherji
Występują: Deepika Padukone, Ranbir Kapoor, Aditya Roy Kapur, Kalki Koechlin
Premiera: 31 maja
Czas trwania: 159 minut
Język: hindi

Mnóstwo fanów pary Ranbir-Deepika oszalało na punkcie Yeh Jawaani Hai Deewani. Po pięciu latach od wydania Bachna Ae Haseeno aktorzy znów pojawili się na wspólnym planie filmowym, zaś widzowie byli pewni, że ponownie ujrzą tę niesamowitą chemię. Bo czego jak czego, ale tej dwójce tego odmówić nie można. Ten film jest jednym z tych, na które czekałam, ale kiedy mogłam już go obejrzeć zwlekałam. Wokół tej produkcji było bardzo głośno, większość ją wychwalała,  w niektórych komentarzach można było przeczytać, że film jest genialny (?), w dodatku pojawiło się 9 nominacji do Filmfare. Obejrzałam i na koniec zadałam sobie pytanie: oni tak na serio? Przecież tu nie ma się czym zachwycać…

Reżyseria: Sanjay Leela Bhansali 
Występują: Deepika Padukone, Ranveer Singh
Premiera: 15 października  
Czas trwania: 155 minut 
Język: hindi

Dwa klany o bogatej tradycji i historii. Równie wpływowe, co niebezpieczne. Między nimi nienawiść, z dnia na dzień, coraz bardziej, zyskująca na sile oraz wzajemna miłość przyszłych następców, która doprowadzi do tragicznych wydarzeń. Znane? Jasne, że znane. William Szekspir razem ze swoim dramatem Romeo i Julia podbił nie jedno serce. Aczkolwiek tylu ilu wielbicieli tej historii, tylu i sceptyków. Osobiście nie lubię owej, wzruszającej oraz niezwykle irytującej, sztuki. To jednak mało istotne … Losy kochanków stanowiły, stanowią i zapewne dalej będą stanowić, dużą inspirację dla reżyserów. Bowiem każdy reżyser może posiadać inny pomysł na zrealizowanie opowieści, wysnutej przez angielskiego poetę i dramaturga. Na moje oko Sanjay Leela Bhansali zaczerpnął jedynie zarys fabuły, dodając od siebie elementy charakterystyczne dla swojej twórczości filmowej.

Reżyseria: Anurag Basu
Występują: Ranbir Kapoor, Priyanka Chopra, Ileana D’Cruz
Premiera: 14 września
Czas trwania: 150 minut
Język: hindi

Barfi! to film, z którym jakoś nie było mi po drodze, przez dłuższy czas. Nie wiem właściwie czemu. Przecież zarówno Ranbira, jak i Priyankę cenię za ich dotychczasowe osiągnięcia. Co więcej – bardzo ich lubię. Być może wynikało to z tego, że jest to produkcja wielokrotnie nagradzana, nominowana do wielu prestiżowych nagród. A wiadomo: są nagrody (nie tylko Filmfare), czyli film (nie zawsze) wymaga od widza innego rodzaju wrażliwości, pewnej dojrzałości i zrozumienia. Anurag Basu za tę produkcję zebrał cztery nominacje oraz dwanaście nagród. Bez wątpienia wynik imponujący, w dodatku cieszący fanów reżysera, bowiem jego poprzedni projekt (przyp. Kites) okazał się klapą, mimo głośnych nazwisk w obsadzie.

Król i Królowa Tragedii po raz pierwszy spotkali się na planie filmu Footpath (1953). Od tego czasu zagrali razem w czterech produkcjach. Kolejno były to: Azad (1955), Yahudi (1958) i ostatni był Kohinoor (1960). Po obejrzeniu filmów z Dilipem, w których partnerowała mu i Madhubala, i, moja ulubienica, Vijayanthimala, przyszedł czas właśnie na Meene.

Fabuła filmu nasuwa mi na myśl stylistykę bajkową, aczkolwiek bez udziału istot fantastycznych. Głównym bohaterem jest tu bowiem książę Devinder, mający za chwilę zostać królem. Na jego życie czyha jeden z królewskich doradców … W wyniku intryg książę musi uciekać z królestwa. W czasie podróży natyka się na księżniczkę Chandramukhi, która w towarzystwie swojej świty, jedzie na spotkanie ze swoim przyszłym mężem. Okazuje się być nim właśnie Devinder. Zaraz po ich ukradkowym spotkaniu, księżniczka zostaje porwana przez zakochanego w niej, i spragnionego władzy, kapitana – zaufanego człowieka jej ojca.

Lootere  to debiut reżyserski twórcy takich filmów jak Raja Hindustani (1996), czy Bewafaa (2005). Czy można powiedzieć, że ten debiut był dobry? Wart uwagi widza choć w małym stopniu? W sumie to tak, ponieważ mamy okazję zobaczyć świetnych aktorów w dobrze skrojonych rolach. Pierwsze skrzypce gra oczywiście Juhi Chawla i Sunny Deol, a towarzyszy im Anupam Kher, Nasserudin Shah i Chunky Pandey. Choć ich role są drugoplanowe, to ta trójka, bez wątpienia, przyćmiła odtwórców głównych postaci … Jednak o tym za chwilę 🙂

W 2012 roku Karisma Kapoor wróciła na duży ekran, po sześciu latach przerwy, podczas której poświęciła się wychowaniu dwójki dzieci. Obecnie o aktorce nie jest głośno, a szkoda … Osobiście za nią nie przepadałam. Nie potrafiła mnie przekonać do siebie jako aktorki. Widziałam, że ma talent, w końcu pochodzi z filmowej rodziny o imponującej historii, jednak ociągałam się z obejrzeniem czegokolwiek z jej udziałem. Aż do teraz … Na Dangerous Ishhq zdecydowałam się ze względu na dwie rzeczy: zastosowany motyw reinkarnacji i aktorkę, mimo wszystko. Trochę się obawiałam, tego jak wypadnie ten pierwszy aspekt. Z reguły podoba mi się ukazanie historii z perspektywy wydarzeń z poprzedniego życia. Aczkolwiek z samą realizacją bywa różnie, jak w przypadku Teri Meri Kahaani, gdzie Kunal Kohli kompletnie się pogubił i wyszło, takie, masło maślane 🙂

Najbardziej znana para zakochanych bohaterów w naszym, europejskim, kręgu kulturowym to, bez wątpienia, Romeo i Julia. W Indiach przede wszystkim Leila i Madżnun, oraz książę Rama i Sita. Niemniej dodanie do tych par, również księcia Salima i Anarkali, nie będzie nadużyciem. Mughal-E-Azam to jedno z największych osiągnięć kina indyjskiego. Wspaniała epopeja o miłości, sile młodzieńczego buntu, wewnętrznym rozdarciu między obowiązkiem a pragnieniem serca. Produkcja powstawała przez 10 lat! Marzeniem K. Asifa było stworzenie wielkiego, pod każdym względem, filmu. Udało mu się to. Bazując na legendzie o zakazanym uczuciu, między mogolskim następcą tronu, a niewolnicą, wykreował, jedno z najdroższych i w dalszym ciąg zapierających dech w piersiach, widowisk w Indiach.

Zakładałam, że o Chennai Express nie powstanie oddzielny wpis, a jedynie napiszę o nim w, którymś z kolei, Przeglądzie Filmowym. Znacie moje zdanie o Shahrukhu i jego aktualnych poczynaniach filmowych. Do JTHJ zabierałam się jak, przysłowiowy, pies do jeża. Tym razem jednak, nowy film z jego udziałem, postanowiłam obejrzeć o wiele szybciej. Przyznam szczerze, że trochę bawiły mnie komentarze, jakoby, Chennai Express było zapierającym dech w piersiach arcydziełem! Widziałam sporo filmów i mało który zasługuje na to określenie. No, ale każdy ma inną definicję tego pojęcia. To właśnie opinie wychwalające pod niebiosa ten obraz, skłoniły mnie do rychłego sięgnięcia po najnowszą produkcję Rohita Shetty’ego.

Vladimir Nabokov w jednej ze swoich powieści napisał (…) dobra muzyka wyraża to, czego nie da się wyrazić w słowach. W tym kryje się sens i sekret muzyki. Trudno się z tym nie zgodzić, jeszcze trudniej, nie dostrzec tego w filmie Violin. To właśnie muzyka jest spoiwem, które łączy i zbliża do siebie głównych bohaterów. Początkowa wrogość jednej ze stron zmienia się pod jej wpływem w coś zupełnie innego, o wiele głębszego.