Reżyseria: Sudha Kongara
Występują: R.Madhavan, Ritika Singh, Mumtaz Sorcar, Nassar
Premiera: 29 stycznia
Czas trwania: 109 minut
Język: hindi

Saala Khados to wersja językowa hindi tamilskiego filmu Irudhi Suttru. W rolach głównych znany z roli w Tanu Weds Manu u boku Kangany Renaut – R. Madhavan – oraz debiutantka Ritika Singh, mogąca poszczycić się znajomością sztuk walki i zawodowym doświadczeniem w tym kierunku. Całość wyprodukował reżyser i scenarzysta Rajkumar Hirani – ostatnio widziany za kamerą trzy lata temu przy PK. Saala Khados jest produkcją z gatunku dramatu sportowego, opowiadającą o żeńskim środowisku bokserskim. Tyle w wielkim skrócie. 

Hinduski reżyser Raja Krishna Menon zrezalizował rodzimą wersję amerykańskiego hitu Jona Favreau „Szef”. Od 6 października bollywoodzką wersję będzie można zobaczyć na pokazach specjalnych. 

6 października w Krakowie, 7 października w Łodzi, a 8 października w Warszawie odbędą się premierowe pokazy specjalne obrazu w reżyserii Rajy Krishny Menona pt. „Chef”. Pokazy uatrakcyjni spotkanie z aktorem, który odgrywa w filmie jedną z głównych ról – Chandanem Roy Sanyalem. Widzowie będą mogli także wziąć udział w specjalnie zorganizowanym evencie typu „Food&Wine”, podczas którego serwowane będą dania i przekąski tradycyjnej kuchni indyjskiej.

Reżyseria: Pavan Kirpalani
Występują: Radhika Apte, Satyadeep Mishra
Premiera: 27 maja
Czas trwania: 99 minut
Język: hindi

Pavan Kirpalani to reżyser dobrze mi znany. Choć w pierwszej chwili nie skojarzyłam projektów filmowych, które wyszły spod jego kamery. Okazało się, że wcześniejsze dwa filmy, z bardzo wąskiej dotychczasowej filmografii są mi znane. Pierwszy to „Ragini MMS”, zaś drugi to „Darr @ The Mall”. Oba zaklasyfikowane gatunkowo jako horrory. I oba, bądźmy szczerzy, równie beznadziejne. Jakkolwiek „Phobia” zawiera w sobie elementy horroru, to horrorem nie jest. Bliżej jej do trzymającego w napięciu thrillera psychologicznego. 

Reżyseria: Gauri Shinde
Występują: ShahRukh Khan, Alia Bhatt, Kunal Kapoor,
Premiera: 25 listopada
Czas trwania: 150 minut
Język: hindi

Dear Zindagi jest drugim filmem w reżyserskiej karierze Gauri Shinde, która debiutowała pięć lat temu produkcją English Vinglish. Ten projekt z 2012 roku, koncentrujący się na stereotypowych kwestiach życia indyjskich kobiet, stanowił wielki come back Sridevi. Teraz, po tych kilku latach od tamtej premiery, Shinde znów sięga po – w dalszym ciągu aktualne – zagadnienie miejsca kobiet we współczesnym społeczeństwie. Na plan pierwszy wysuwają się marzenia, pragnienia i plany młodych, wyzwolonych dziewcząt. W tym wypadku fabuła skupia się na jednej z nich, która stanowi niejako reprezentatywny przykład. Jest głosem, według którego rola kobiety nie ogranicza się tylko do wejścia w związek małżeński i powiększenia rodziny. Poruszone zostają tutaj również jeszcze inne problemy takie jak: trudności w relacjach damsko-męskich, czy brak porozumienia z najbliższą rodziną.

Błędy z przeszłości, czy grzechy popełnione w czasie szalonej, często mało rozsądnej młodości lubią dawać o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie. Wracają, niszcząc po drodze wszystko to, co udało się zbudować do tej pory. Przypominają o wydarzeniach, o  których chciałoby się zapomnieć. Jeszcze dobrze, kiedy człowiek ma świadomość, że to, co kiedyś zrobił nie było dobre, a wręcz nikczemne i krzywdzące wobec drugiego człowieka. O wiele gorzej, jeśli mimo upływu lat nie pojawia się w oprawcy żadna skrucha. Kiedy wiedzie on życie, będąc przekonanym, że właściwie nic złego się nie stało. Młody wiek nie jest i nie powinien być usprawiedliwieniem w sytuacji, w której jedna osoba niszczy życie drugiej. Właśnie o tym jest ten film. O bolesnej przeszłości, pokazanej przy pomocy retrospekcji. O kłamstwach teraźniejszości, ubranych w pozoru niewinne pytania w grze o wielką kasę.

Postawiłam wszystko na jedną kartę, włączając ten film po ostatnim niewypale, jakim był dla mnie Fan. Czy byłam skuszona jakimś mniej lub bardziej znanym aspektem tej produkcji? Raczej nie. Czy w swoim wyborze kierowałam się wspomnieniem krzyczących nagłówków stron internetowych o ponownej współpracy pary Kajol-Shahrukh? Nie sądzę. Zatem dlaczego znów wytypowałam do seansu kolejny głośny, choć zeszłoroczny tytuł z aktorem w roli głównej? Nie wiem czy ktokolwiek spodziewa się takiej odpowiedzi, ale … chciałam po prostu mieć za sobą ewentualny zawód. O czasie straconym trudno mówić w przypadkach filmografii Khan’a. Chociażby dlatego, że samego aktora naprawdę przyjemnie ogląda się na ekranie. Jego aktorskie wybory to już inna sprawa. Zdradzę Wam jeszcze, że w założeniu ten tekst miał nie powstać. Ostatecznie jednak Dilwale okazało się na tyle znośne (a nawet inspirujące), że w tej o to chwili możecie go przeczytać.

Reżyser: Dibakar Banerjee

Detective Byomkesh Bakshy! to opowieść o zagadkowym morderstwie, skradzionym opium oraz, stawiającym swoje pierwsze zawodowe kroki, detektywie. W tle Kalkuta 1942 roku, gdzie z jednej strony mamy brytyjskich przedstawicieli władzy, z drugiej masowe naloty japońskich bombowców. Okoliczności prezentują się nader interesująco, mimo że pierwsze minuty filmu trudno nazwać, szczególnie frapującymi. Radzę jednak nie skreślać na starcie tej historii, bowiem akcja rozwinie się w dość zaskakującym kierunku. Jednocześnie po drodze wszystko tak się zagmatwa, że nie do końca będzie wiadomo, o co tu właściwie chodzi.

Sandip Ray to bengalski reżyser – syn osławionego Satyajita Ray’a – filmowca, krytyka filmowego, kompozytora oraz pisarza. Widzom, dla których filmy bengalskie są, niczym chleb powszedni, tej postaci przedstawiać nie trzeba. Zaś ci, którzy dopiero poznają arkada bengalskiej kinematografii, prędzej czy później, natkną się na jego dzieła filmowe. Dzisiejsza recenzja przedstawia produkcję-antologię, będącą swoistym hołdem złożonym, przez Sandipa, bengalskim nowelistom. Również jego zmarłemu w 1992 roku ojcu, poprzez zekranizowanie ich krótkich utworów.