Filmem Titli zainteresowałam się ze względu na kilka rzeczy. Po pierwsze: motyw spotkania fanki ze swoim idolem. Następnie wspólny występ matki i córki oraz, na końcu, sam Mithun, którego jak dotąd miałam okazję oglądać jedynie w negatywnych rolach (a i tego nie ma dużo jak na razie).  Od pewnego czasu mam tak, że wynajduję filmy, mogące mi się spodobać, a następnie wrzucam je do zakładki Planowane. Tam czekają, często tygodniami, na swoją kolej. Podobnie by było z Titli, gdyby nie jeden fakt – jest to produkcja bengalska, a z taką do czynienia jeszcze nie miałam.

Okładka czasopisma podobnie jak cała sesja zdjęciowa są rewelacyjne. Fakt, może za dużo photoshopa, ale i tak mi się podoba 🙂

Ta okładka po prostu mnie oczarowała. Wygląda tak jakby była z innej epoki.

Hipster w najlepszym wydaniu 🙂

Nie powiem wam, kim jest Vickrant Mahajan, chociaż bardzo bym chciała. Nie znalazłam w sieci o nim nic, prócz tego, że filmem Challo Driver debiutuje jako aktor, reżyser i producent. Dotarłam jednak do kilku jego wypowiedzi. W jednej z nich przyznaje, że projekt, którym się zajmuje ma niski budżet, ale to się nie liczy. Ważne by opowiadana historia zyskała sympatię i uznanie widzów. Jakby nie patrzeć ma koleś rację … Za niewielkie pieniądze można zrobić kawałek dobrego kina. Czy zadziałało to w tym przypadku? Sam pomysł na film wziął się z ulicy. Mahajan jechał kiedyś przez Delhi i na sąsiednim pasie zauważył samochód, który prowadziła kobieta. Na miejscu pasażera towarzyszył jej wtedy mężczyzna. W ten oto sposób w głowie nieznanego mi pana zaczął kiełkować pomysł na film.

Antologia filmowa wydana z okazji setnych urodzin kina indyjskiego, na którą składają się cztery krótkie filmy. Za kamerą stanęła czwórka reżyserów: Karan Johar, Dibakar Banerjee, Zoya Akhtar i Anurag Kashyap. Każdy z nich stworzył unikalną opowieść z motywem kina. Szczerze? Kiedy skończyłam oglądać miałam mieszane uczucia. Nie do końca wiedziałam, czy mi się podobało, czy nie. Jednak najwieksze zainteresowanie wzbudziła historia Karana i Zoyi, choć wszystkie cztery tak naprawdę są warte uwagi. Nie każdy lubi i ceni krótką formę, zarówno w kinie jak i w literaturze. Niemniej to emocje odgrywają najważniejszą rolę, a tych tutaj jest pod dostatkiem, zwłaszcza tych totalnie skrajnych. Prócz scenariusza uwagę moją przyciągnęły kreacje bohaterów. Aktorstwo na bardzo wysokim poziomie!

Lootere  to debiut reżyserski twórcy takich filmów jak Raja Hindustani (1996), czy Bewafaa (2005). Czy można powiedzieć, że ten debiut był dobry? Wart uwagi widza choć w małym stopniu? W sumie to tak, ponieważ mamy okazję zobaczyć świetnych aktorów w dobrze skrojonych rolach. Pierwsze skrzypce gra oczywiście Juhi Chawla i Sunny Deol, a towarzyszy im Anupam Kher, Nasserudin Shah i Chunky Pandey. Choć ich role są drugoplanowe, to ta trójka, bez wątpienia, przyćmiła odtwórców głównych postaci … Jednak o tym za chwilę 🙂

Z góry zakładam, że tragiczna historia Devdasa jest wam znana. Wielu zapewne z wersji filmu z 2002 roku, gdzie główne role reżyser, Sanjay Leela Bhansali, powierzył trójce znanych aktorów. Jednym ta produkcje może się podobać. Niektórzy natomiast, w tym i ja, jej po prostu nie lubią. Nową wersję Devdasa widziałam … dwa razy. Za pierwszym nieźle się wynudziłam. Niemniej jednak czytając liczne komentarze i opinie, w dużej mierze wychwalające obraz, doszłam do wniosku, że to nie był mój czas. Kwestia dojrzałości emocjonalnej, czy coś? Bo ja wiem … Powiedziałam sobie wtedy, że dam mu jeszcze kiedyś szansę. Tak się zresztą stało. Kilka lat później ponownie zasiadłam przed telewizorem. W trakcie oglądania dotarło do mnie, że ja nigdy nie polubię tego filmu. Doceniam ciężką pracę całej ekipy, bogatą, zapierającą dech w piersiach scenografię i wspaniały taniec Madhuri oraz Aishwaryi, ale to wszystko. Mimo to chciałam, dla porównania, obejrzeć Devdasa Bimala Roya. Udało się i wychodzę teraz z założenia, że skoro już, ktoś chce się pokatować opowieścią o zapijaczonym kochanku, niech to czyni, kierując jednak wzrok ku produkcji z 1955 roku.