Magiczne sztuczki, czary , zaklęcia i uroki. Ludzie od wieków mają w sobie potrzebę zgłębiania pewnych rzeczy, doświadczania nowych zjawisk za pomocą zmysłów. Większość z nich traktuje magię jak zwykłą rozrywkę, ociekającą trochę banałem. Już od dziecka buduje się w jednostce obraz magika, wyciągającego królika z kapelusza. To chyba najpopularniejszy stereotyp w tym ‘zawodzie’. Ci, którzy siedzą w temacie bardziej, bądź z czystej ciekawości lubią od czasu do czasu zerknąć na magiczne wybryki najlepszych z najlepszych, wiedzą, że magia, jaką oni uprawiają przewyższa tę cyrkową.  Popularnie zwykło dzielić się magię na białą oraz czarną, co ma ogromny wydźwięk w obecnej popkulturze. Harry Potter, Władca Pierścieni, w literaturze klasycznej Mistrz i Małgorzata Bułhakowa, a z rodzimego podwórka Wiedźmin Andrzeja Sapkowskiego. Tak wyliczać można jeszcze długo, bowiem temat magii w szeroko pojętej kulturze stanowi spory materiał badawczy dla tego, kto zechce się nim zająć (ktoś przypadkiem nie stoi przed wyborem tematu pracy dyplomowej?  ). Z magią w kinie hindi miałam już do czynienia, chociażby przy Guzaarish. W przypadku Ek Thi Daayan widz nie tylko obcuje z praktykami czynionymi przez sztukmistrza. Coś co z pozoru wygląda niewinnie i sprawia wrażenie przedniej zabawy, w rzeczywistości ma głębszą przyczynę. Szukać jej wypadałoby raczej w magii, gdzie pierwsze skrzypce grają siły zła – demony, diabły i czarownice.

Siddharth Mehra to, odnoszący sukcesy, oficer policji. Mężczyzna przeżywa trudne chwile, w swoim życiu osobistym. Opuszczony przez żonę, która rzuciła dla niego pracę w policji, cierpi z powodu straty ich nienarodzonego dziecka. Pocieszenie znajduje w ramionach pięknej Anny. Kobieta po jakimś czasie zachodzi w ciążę i dowiaduje się, że choruje na raka. Pieniądze na drogą terapię zdobywa Siddharth, zabierając je z policyjnego sejfu. Wdzięczna kobieta przepisuje na niego swoją polisę ubezpieczeniową. Zaraz po przekazaniu pieniędzy w domu Anny dochodzi do pożaru. Policja znajduje zwłoki mężczyzny i kobiety. Sprawę prowadzi Sonia Mehra – żona Siddhartha.

Antologia filmowa wydana z okazji setnych urodzin kina indyjskiego, na którą składają się cztery krótkie filmy. Za kamerą stanęła czwórka reżyserów: Karan Johar, Dibakar Banerjee, Zoya Akhtar i Anurag Kashyap. Każdy z nich stworzył unikalną opowieść z motywem kina. Szczerze? Kiedy skończyłam oglądać miałam mieszane uczucia. Nie do końca wiedziałam, czy mi się podobało, czy nie. Jednak najwieksze zainteresowanie wzbudziła historia Karana i Zoyi, choć wszystkie cztery tak naprawdę są warte uwagi. Nie każdy lubi i ceni krótką formę, zarówno w kinie jak i w literaturze. Niemniej to emocje odgrywają najważniejszą rolę, a tych tutaj jest pod dostatkiem, zwłaszcza tych totalnie skrajnych. Prócz scenariusza uwagę moją przyciągnęły kreacje bohaterów. Aktorstwo na bardzo wysokim poziomie!