Reżyseria: Imtiaz Ali
Występują: Anushka Sharma, Shah Rukh Khan
Premiera: 4 sierpnia
Czas trwania: 144 minuty
Język: hindi

Ludzie poruszają się po wytyczonych przez los albo przeznaczenie – obojętnie jak to nazwać – trasach. Na mgnienie oka krzyżują się one z naszymi i idą dalej. Bardziej niż rzadko i tylko nieliczni zostają na dłużej i chcą iść naszymi trasami. Zdarzają, się jednak i tacy, którzy zaistnieją wystarczająco długo, aby chciało się ich zatrzymać. Cytat ten z powieści Samotność w sieci Janusza Leona Wiśniewskiego stanowi, w moim odczuciu, naiwne podsumowanie dzisiejszego filmu. Sam Imtiaz Ali miewał lepsze i zdecydowanie gorsze produkcje. Chętnie stosuje w swych historiach nieco oklepany, choć nieustannie popularny motyw drogi. W centrum uwagi widza znajdują się poszukiwania upragnionej wolności , prowadzone przez ekscentrycznego bohatera. Na drodze, którą ten będzie przemierzał stają równie oryginalne osobowości. Natomiast zakończenie ma wzruszać (a najlepiej wyciskać łzy) oraz nieść wartościowe przesłanie. Ogólnie pomysł na tego rodzaju kino nie jest zły. Mamy bowiem sprawdzoną ideę, którą publika będzie skłonna kupić. O ile jego realizacja merytoryczna (na techniczną można przymknąć oko) nie będzie kuleć.

Reżyseria: Pa. Ranjith
Występują: Rajinikanth, Nana Patekar, Samuthirakani
Premiera: 7 czerwca
Czas trwania: 159 minut
Język: tamilski

Jeśli uważacie, że to ShahRukh Khan lub Amitabh Bachchan jest współczesną, żyjącą ikoną kina indyjskiego to nie widzieliście jeszcze na ekranie Rajinikantha. To prawdziwa SUPERSTAR! Postawa, gesty, mimika, ton głosu oraz tempo wypowiadanych kwestii – wszystko to przekłada się na niezwykle poruszające kreacje jego bohaterów. Tego tamilskiego aktora fani czczą niczym boga. Jako ulubieniec publiczności jest gwarantem tego, że na co jak na co, ale na Rajiniego tłumy do kin pójdą. Co takiego ma w sobie ten, z pozoru, niepozorny człowiek? Jakiego rodzaju siła emanuje z jego osobowości?

Raees (2017)

Reżyseria: Rahul Dholakia
Występują: Shah Rukh Khan, Mahira Khan, Nawazuddin Siddiqui
Premiera: 25 stycznia
Czas trwania: 143 minuty
Język: hindi

Akcja filmu dzieje się na przestrzeni lat 60 i 80 w Gujaracie. To czasy prohibicji, przemytu alkoholu, korupcji, szemranej polityki oraz wojny lokalnych gangów. Głównego bohatera poznajemy jako dziecko, trudniące się pracą u lokalnych szmuglerów bimbru. Raees marzy o własnym biznesie i to najlepiej na szeroką skalę. Dzięki uporowi, odwadze, lojalności, sprytowi oraz wypracowanym zasadom udaje mu się stworzyć imperium, w którym nawet politycy są na jego usługach. 

Bardzo zwlekałam z obejrzeniem tego filmu. Ociągałam się jak tylko mogłam. Dla mnie era świetności Shah Rukh’a już dawno za nim. Stąd też o wiele chętniej wolę sięgnąć po jego sprawdzone hity sprzed lat, niż rzucać się na nowości jak szczerbaty na suchary. Przede mną jeszcze seans z Jab Harry Met Sejal. Zapewne na dniach obejrzę… Skoro się katować to już ciągiem. Samo Raees nie bardzo mi się podobało. Drażniła mnie Mahira Khan, której brak uroku dawnych partnerek aktora z lat 90. Shah Rukh mnie nie porwał (to akurat żadna nowość). Nie zauroczył. Nie sprawił, że serducho mocniej zabiło. W jego postaci nie dostrzegłam tej charakterystycznej dla niego zalotności oraz uroku. Jako aktor nie pokazuje w Raees też nic, czego publika dotąd nie widziała. Wszystko jest ograne. Począwszy od schematycznych postaci aż po przewidywalny rozwój fabuły. Typowa masala. Gatunkowy mix, który z pewnością znajdzie uznanie i grono odbiorców, niestety nie u mnie. Wypakowany po brzegi piosenkami na jedno kopyto film ma jeden bardzo dobry element! Nie, nie jest to rozochocona Sunny Leone 😛 Jest to Nawazuddin Siddiqui! Zdradzę Wam jeszcze jedno… tak między nami: nie mogłam doczekać się napisów końcowych. 

Reżyseria: Abhishek Sharma
Występują: John Abraham, Diana Penty, Boman Irani, Anuja Sathe
Premiera: 25 maja
Czas trwania: 129 minut
Język: hindi

Lata 50 XX wieku są uznawane za początek światowego wyścigu zbrojeń. Najsilniejsze mocarstwa na świecie zaczęły dysponować jedną z najstraszniejszych broni na świecie. Indie również miały swoje nuklearne aspiracje. W 1953 przystąpiły do programu Atom dla pokoju, który miał na celu prowadzenie badań nad pokojowymi aspektami wykorzystania energii jądrowej. Pierwsze samodzielne próby nuklearne zaś podjęły w latach 70 XX wieku. Powodem rozpoczęcia prac nad bronią atomową były, mocno w tym czasie, napięte stosunki z Chińską Republiką Ludową. Dwadzieścia lat po tych wydarzeniach przeprowadzono kolejne działania atomowe. Opowiada o nich właśnie film Abhishek’a Sharmy – Parmanu: The Pokhran Story.

Reżyseria: Shashanka Ghosh
Występują: Kareena Kapoor, Sonam Kapoor, Swara Bhaskar, Shikha Talsania
Premiera: 1 czerwca
Czas trwania: 125 minut
Język: hindi

Veere Di Weeding promowany był jako film pro feministyczny, pokazujący wizerunek współczesnych indyjskich kobiet. Kobiet prowadzących dynamiczny tryb życia, wykształconych oraz spragnionych sukcesów. Takich, którym obcy jest jakikolwiek temat tabu. Samostanowienie miało być najważniejszym filarem w życiu czterech bohaterek. Ich historia wpisuje się doskonale w aktualny, obecnie, trend skupiania się na postaciach kobiecych w kinie indyjskim (Raazi, Hichki, Lipstik Under My Burkha, Kahaani itp.). Niestety końcowy obraz, jaki wyłania się z produkcji daje widzowi idealny pretekst do postawienia pewnej tezy. Mianowicie twórcy chyba nie wiedzą czym jest feminizm. To, co przedstawili w Veere Di Weeding przypomina mi bardziej manifest zafiksowanej aktywistki (co w sumie mnie nie dziwi patrząc na to, że film – z całym szacunkiem – wyszedł spod ręki mężczyzny).