Król i Królowa Tragedii po raz pierwszy spotkali się na planie filmu Footpath (1953). Od tego czasu zagrali razem w czterech produkcjach. Kolejno były to: Azad (1955), Yahudi (1958) i ostatni był Kohinoor (1960). Po obejrzeniu filmów z Dilipem, w których partnerowała mu i Madhubala, i, moja ulubienica, Vijayanthimala, przyszedł czas właśnie na Meene.

Fabuła filmu nasuwa mi na myśl stylistykę bajkową, aczkolwiek bez udziału istot fantastycznych. Głównym bohaterem jest tu bowiem książę Devinder, mający za chwilę zostać królem. Na jego życie czyha jeden z królewskich doradców … W wyniku intryg książę musi uciekać z królestwa. W czasie podróży natyka się na księżniczkę Chandramukhi, która w towarzystwie swojej świty, jedzie na spotkanie ze swoim przyszłym mężem. Okazuje się być nim właśnie Devinder. Zaraz po ich ukradkowym spotkaniu, księżniczka zostaje porwana przez zakochanego w niej, i spragnionego władzy, kapitana – zaufanego człowieka jej ojca.

Filmem Titli zainteresowałam się ze względu na kilka rzeczy. Po pierwsze: motyw spotkania fanki ze swoim idolem. Następnie wspólny występ matki i córki oraz, na końcu, sam Mithun, którego jak dotąd miałam okazję oglądać jedynie w negatywnych rolach (a i tego nie ma dużo jak na razie).  Od pewnego czasu mam tak, że wynajduję filmy, mogące mi się spodobać, a następnie wrzucam je do zakładki Planowane. Tam czekają, często tygodniami, na swoją kolej. Podobnie by było z Titli, gdyby nie jeden fakt – jest to produkcja bengalska, a z taką do czynienia jeszcze nie miałam.

Okładka czasopisma podobnie jak cała sesja zdjęciowa są rewelacyjne. Fakt, może za dużo photoshopa, ale i tak mi się podoba 🙂

Ta okładka po prostu mnie oczarowała. Wygląda tak jakby była z innej epoki.

Hipster w najlepszym wydaniu 🙂

Nie powiem wam, kim jest Vickrant Mahajan, chociaż bardzo bym chciała. Nie znalazłam w sieci o nim nic, prócz tego, że filmem Challo Driver debiutuje jako aktor, reżyser i producent. Dotarłam jednak do kilku jego wypowiedzi. W jednej z nich przyznaje, że projekt, którym się zajmuje ma niski budżet, ale to się nie liczy. Ważne by opowiadana historia zyskała sympatię i uznanie widzów. Jakby nie patrzeć ma koleś rację … Za niewielkie pieniądze można zrobić kawałek dobrego kina. Czy zadziałało to w tym przypadku? Sam pomysł na film wziął się z ulicy. Mahajan jechał kiedyś przez Delhi i na sąsiednim pasie zauważył samochód, który prowadziła kobieta. Na miejscu pasażera towarzyszył jej wtedy mężczyzna. W ten oto sposób w głowie nieznanego mi pana zaczął kiełkować pomysł na film.