Antologia filmowa wydana z okazji setnych urodzin kina indyjskiego, na którą składają się cztery krótkie filmy. Za kamerą stanęła czwórka reżyserów: Karan Johar, Dibakar Banerjee, Zoya Akhtar i Anurag Kashyap. Każdy z nich stworzył unikalną opowieść z motywem kina. Szczerze? Kiedy skończyłam oglądać miałam mieszane uczucia. Nie do końca wiedziałam, czy mi się podobało, czy nie. Jednak najwieksze zainteresowanie wzbudziła historia Karana i Zoyi, choć wszystkie cztery tak naprawdę są warte uwagi. Nie każdy lubi i ceni krótką formę, zarówno w kinie jak i w literaturze. Niemniej to emocje odgrywają najważniejszą rolę, a tych tutaj jest pod dostatkiem, zwłaszcza tych totalnie skrajnych. Prócz scenariusza uwagę moją przyciągnęły kreacje bohaterów. Aktorstwo na bardzo wysokim poziomie!

Lootere  to debiut reżyserski twórcy takich filmów jak Raja Hindustani (1996), czy Bewafaa (2005). Czy można powiedzieć, że ten debiut był dobry? Wart uwagi widza choć w małym stopniu? W sumie to tak, ponieważ mamy okazję zobaczyć świetnych aktorów w dobrze skrojonych rolach. Pierwsze skrzypce gra oczywiście Juhi Chawla i Sunny Deol, a towarzyszy im Anupam Kher, Nasserudin Shah i Chunky Pandey. Choć ich role są drugoplanowe, to ta trójka, bez wątpienia, przyćmiła odtwórców głównych postaci … Jednak o tym za chwilę 🙂

Z góry zakładam, że tragiczna historia Devdasa jest wam znana. Wielu zapewne z wersji filmu z 2002 roku, gdzie główne role reżyser, Sanjay Leela Bhansali, powierzył trójce znanych aktorów. Jednym ta produkcje może się podobać. Niektórzy natomiast, w tym i ja, jej po prostu nie lubią. Nową wersję Devdasa widziałam … dwa razy. Za pierwszym nieźle się wynudziłam. Niemniej jednak czytając liczne komentarze i opinie, w dużej mierze wychwalające obraz, doszłam do wniosku, że to nie był mój czas. Kwestia dojrzałości emocjonalnej, czy coś? Bo ja wiem … Powiedziałam sobie wtedy, że dam mu jeszcze kiedyś szansę. Tak się zresztą stało. Kilka lat później ponownie zasiadłam przed telewizorem. W trakcie oglądania dotarło do mnie, że ja nigdy nie polubię tego filmu. Doceniam ciężką pracę całej ekipy, bogatą, zapierającą dech w piersiach scenografię i wspaniały taniec Madhuri oraz Aishwaryi, ale to wszystko. Mimo to chciałam, dla porównania, obejrzeć Devdasa Bimala Roya. Udało się i wychodzę teraz z założenia, że skoro już, ktoś chce się pokatować opowieścią o zapijaczonym kochanku, niech to czyni, kierując jednak wzrok ku produkcji z 1955 roku.

W 2012 roku Karisma Kapoor wróciła na duży ekran, po sześciu latach przerwy, podczas której poświęciła się wychowaniu dwójki dzieci. Obecnie o aktorce nie jest głośno, a szkoda … Osobiście za nią nie przepadałam. Nie potrafiła mnie przekonać do siebie jako aktorki. Widziałam, że ma talent, w końcu pochodzi z filmowej rodziny o imponującej historii, jednak ociągałam się z obejrzeniem czegokolwiek z jej udziałem. Aż do teraz … Na Dangerous Ishhq zdecydowałam się ze względu na dwie rzeczy: zastosowany motyw reinkarnacji i aktorkę, mimo wszystko. Trochę się obawiałam, tego jak wypadnie ten pierwszy aspekt. Z reguły podoba mi się ukazanie historii z perspektywy wydarzeń z poprzedniego życia. Aczkolwiek z samą realizacją bywa różnie, jak w przypadku Teri Meri Kahaani, gdzie Kunal Kohli kompletnie się pogubił i wyszło, takie, masło maślane 🙂

„Przyjaciele i spółka”, czyli jak zarobić grube pieniądze w szybkim czasie, aczkolwiek mało uczciwie. Sam pomysł na fabułę mnie nie powalił. Wręcz przeciwnie – bohater wkraczający w dorosłe życie stoi na rozdrożu i musi wybrać – spełniać oczekiwania innych wobec niego, czy podążać za własnymi marzeniami. Odpowiedź jest jasna. Jedynie sposób osiągnięcia budzi spore wątpliwości. Tak ogólnie to film jest dość sympatyczny, przyzwoicie zagrany (choć Anushka wyjątkowo mnie tutaj męczyła) z dobrą muzyką („Fakeera” – moja ulubione ;)) Mamy chwilę napięcia, chwilę dramaturgii i chwilę dezorientacji … Przez cały film próbowałam sobie wytłumaczyć jak oni zarabiają na tym szemranym biznesie z prawym i lewym butem, a później rękawiczkami. Czy mi się udało. Nic a nic. Mimo to uważam BC za produkcję wartą zainteresowania, ze względu na dość wiarygodnie ukazaną przemianę głównego bohatera.

Najbardziej znana para zakochanych bohaterów w naszym, europejskim, kręgu kulturowym to, bez wątpienia, Romeo i Julia. W Indiach przede wszystkim Leila i Madżnun, oraz książę Rama i Sita. Niemniej dodanie do tych par, również księcia Salima i Anarkali, nie będzie nadużyciem. Mughal-E-Azam to jedno z największych osiągnięć kina indyjskiego. Wspaniała epopeja o miłości, sile młodzieńczego buntu, wewnętrznym rozdarciu między obowiązkiem a pragnieniem serca. Produkcja powstawała przez 10 lat! Marzeniem K. Asifa było stworzenie wielkiego, pod każdym względem, filmu. Udało mu się to. Bazując na legendzie o zakazanym uczuciu, między mogolskim następcą tronu, a niewolnicą, wykreował, jedno z najdroższych i w dalszym ciąg zapierających dech w piersiach, widowisk w Indiach.