Fanney Khan (2018)

Reżyseria: Atul Manjrekar
Występują: Anil Kapoor, Rajkumar Rao, Aishwarya Rai Bachchan, Divya Dutta
Premiera: 3 sierpnia
Czas trwania: 129 minut
Język: hindi

Prashant Sharma to przykładny mąż i ojciec. Obecnie pracownik fabryki, kiedyś niespełniony piosenkarz o artystycznym pseudonimie 'Fanney Khan’. Narodziny córki sprawiły, że mężczyzna przeniósł swoje marzenia na dziewczynkę. Zaszczepił w niej miłość do muzyki oraz pragnienie bycia sławną. Czasy jednak się zmieniły. W dobie social mediów nie wystarcza (podobno…) już talent. Ważny stał się wygląd. Nastolatka, zmagająca się ze sporą nadwagą zdaje sobie z tego sprawę. W spełnieniu marzenia próbuje jej pomóc ojciec. Niestety… dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane.

Twórcy Fanney Khan chcieli poruszyć widzów serwując im dość banalną opowieść o tym, jak kochający ojciec robi wszystko, aby spełnić marzenia jedynej córki. Miało być zabawnie i obrzydliwie wzruszająco. Niestety zapomniano o najważniejszym… O pouczającej stronie zrealizowanego już projektu filmowego. Z jednej strony mamy bowiem bohaterkę nad wyraz egoistyczną, zapatrzoną w siebie, nie wykazującą tak wpajanego w Indiach szacunku do rodziców. W efekcie staje się ona postacią , z którą widz nie sympatyzuje. Z drugiej zaś ojca tej rozwydrzonej jedynaczki, który teoretycznie mógłby mieć gdzieś jej potrzeby – bo to w końcu tylko (albo aż) córka. Faktycznie charakteryzuje się jednak wręcz chorobliwą troską o przyszłość nastolatki. Obserwujemy to i  myślimy sobie – serio gościu?  Dalej… on brnie w swoje intrygi, staje na głowie, daje z siebie sto jak nie dwieście procent i co? Wszystko na marne. Ten film mógłby trafić fenomenalnie do młodych odbiorców. Warunkiem było jednak nie pokazanie krętactw potrzebnych do osiągnięcia sukcesu, a uczciwej ciężkiej pracy, wytrwałości i samozaparcia. Dlaczego została wybrana droga na skróty? Dla mnie to pusty film, z zerowym przekazem i zatraconą funkcją dydaktyczną. Pomijam już niskich lotów soundtrack jak na film o muzyce, czy mnogość scenariuszowych luk.

Raees (2017)

Reżyseria: Rahul Dholakia
Występują: Shah Rukh Khan, Mahira Khan, Nawazuddin Siddiqui
Premiera: 25 stycznia
Czas trwania: 143 minuty
Język: hindi

Akcja filmu dzieje się na przestrzeni lat 60 i 80 w Gujaracie. To czasy prohibicji, przemytu alkoholu, korupcji, szemranej polityki oraz wojny lokalnych gangów. Głównego bohatera poznajemy jako dziecko, trudniące się pracą u lokalnych szmuglerów bimbru. Raees marzy o własnym biznesie i to najlepiej na szeroką skalę. Dzięki uporowi, odwadze, lojalności, sprytowi oraz wypracowanym zasadom udaje mu się stworzyć imperium, w którym nawet politycy są na jego usługach. 

Bardzo zwlekałam z obejrzeniem tego filmu. Ociągałam się jak tylko mogłam. Dla mnie era świetności Shah Rukh’a już dawno za nim. Stąd też o wiele chętniej wolę sięgnąć po jego sprawdzone hity sprzed lat, niż rzucać się na nowości jak szczerbaty na suchary. Przede mną jeszcze seans z Jab Harry Met Sejal. Zapewne na dniach obejrzę… Skoro się katować to już ciągiem. Samo Raees nie bardzo mi się podobało. Drażniła mnie Mahira Khan, której brak uroku dawnych partnerek aktora z lat 90. Shah Rukh mnie nie porwał (to akurat żadna nowość). Nie zauroczył. Nie sprawił, że serducho mocniej zabiło. W jego postaci nie dostrzegłam tej charakterystycznej dla niego zalotności oraz uroku. Jako aktor nie pokazuje w Raees też nic, czego publika dotąd nie widziała. Wszystko jest ograne. Począwszy od schematycznych postaci aż po przewidywalny rozwój fabuły. Typowa masala. Gatunkowy mix, który z pewnością znajdzie uznanie i grono odbiorców, niestety nie u mnie. Wypakowany po brzegi piosenkami na jedno kopyto film ma jeden bardzo dobry element! Nie, nie jest to rozochocona Sunny Leone 😛 Jest to Nawazuddin Siddiqui! Zdradzę Wam jeszcze jedno… tak między nami: nie mogłam doczekać się napisów końcowych. 

Reżyseria: Shashanka Ghosh
Występują: Kareena Kapoor, Sonam Kapoor, Swara Bhaskar, Shikha Talsania
Premiera: 1 czerwca
Czas trwania: 125 minut
Język: hindi

Veere Di Weeding promowany był jako film pro feministyczny, pokazujący wizerunek współczesnych indyjskich kobiet. Kobiet prowadzących dynamiczny tryb życia, wykształconych oraz spragnionych sukcesów. Takich, którym obcy jest jakikolwiek temat tabu. Samostanowienie miało być najważniejszym filarem w życiu czterech bohaterek. Ich historia wpisuje się doskonale w aktualny, obecnie, trend skupiania się na postaciach kobiecych w kinie indyjskim (Raazi, Hichki, Lipstik Under My Burkha, Kahaani itp.). Niestety końcowy obraz, jaki wyłania się z produkcji daje widzowi idealny pretekst do postawienia pewnej tezy. Mianowicie twórcy chyba nie wiedzą czym jest feminizm. To, co przedstawili w Veere Di Weeding przypomina mi bardziej manifest zafiksowanej aktywistki (co w sumie mnie nie dziwi patrząc na to, że film – z całym szacunkiem – wyszedł spod ręki mężczyzny). 

Po raz pierwszy w historii Lollywood powstał film, którego fabuła w większości toczy się w Polsce. Już w lipcu miliony widzów z całego świata zobaczą Warszawę, która stanowi główne tło wydarzeń w komedii gangsterskiej „Teefa in Trouble” („Teefa w tarapatach”) w reżyserii Ahsana Rahima. Obraz powstał w koprodukcji pakistańskiego studia Lightingale Productions i polskiego Studia AGART. W filmie występują gwiazdy kina lollywoodzkiego I bollywoodzkiego, jak Maya Ali, Ali Zafar, czy Javed Sheikh oraz polscy aktorzy. Już po kilku dniach od publikacji, trailer, utwór z filmu, i teledysk, w których widoczna jest Warszawa, osiągnęły wielomilionowe odsłony w serwisie YouTube. Premiera światowa odbędzie się 20 lipca, a film prezentowany będzie w 32 (na tę chwilę) krajach na świecie. Polacy zobaczą film 27 i 28 lipca w Kinie Luna oraz we wrześniu w wybranych kinach studyjnych i Cinema City w całej Polsce.

TE3N (2016)

Reżyseria: Ribhu Dasgupta
Występują: Amitabh Bachchan, Nawazuddin Siddiqui, Vidya Balan
Premiera: 10 czerwca
Czas trwania: 136 minut
Język: hindi

Osiem lat temu nieznany sprawca dokonał porwania dziewczynki. John Biswas – dziadek Angeli (bo tak miała na imię ofiara)- do tej pory nie poradził sobie z tą tragedią. Każdy dzień to dla niego kolejna szansa oraz nadzieja na złapanie porywacza. Wsparcia szuka u byłego policjanta, a obecnie księdza Martina.

Los bywa przewrotny. Znów ginie dziecko. Porywacz działa w identyczny sposób jak osiem lat wcześniej. Czy i tym razem dojdzie do nieszczęścia?

TE3N to bez wątpienia najlepsza produkcja jaką obejrzałam w tym miesiącu (na razie 🙂 ). Charakteryzuje się spokojną, powolną akcją. Realistyczna scenografia dodaje autentyczności. Z minuty na minutę atmosfera w filmie gęstnieje. Stopniowe podsuwanie widzowi coraz to nowych faktów sprawia, że historię śledzimy z zaangażowaniem. Twórcy umiejętnie balansują między dwiema historiami oraz okresami czasowymi. Dzięki temu brak tu efektu pogubienia. Niestety w pewnym momencie zaczęłam wykazywać znudzenie. Zbyt flegmatyczna akcja daje w końcu o sobie znać. Warto jednak pozostać przed ekranem do końca i poznać motywy głównych bohaterów.

Pierwszy kwartał 2018 roku dobiegł końca. Część widzów miała okazję zobaczyć w polskich kinach dwie tegoroczne indyjskie produkcje. A i wiadomo już, że do skutku dojdzie również pokaz trzeciego tytułu (wiadomo już, że będzie to film October). Poza tym na ekrany zawitało spowite porcją kontrowersji – Padmaavat oraz niedawno Blackmail z Irrfanem Khanem.

Dziś na blogu druga część postu, prezentującego kolejne filmowe premiery. Nim jednak przejdziemy do właściwej części zapoznajcie się z tytułami, które do tej pory zarobiły w box-office najwięcej.

Sarbjit (2016)

Reżyseria: Omung Kumar
Występują: Aiswarya Rai, Randeep Hooda, Richa Chadha
Premiera: 20 maja
Czas trwania: hindi
Język: 131 minut

Biograficzny film, opowiadający historię Sarbjita Kaura – rolnika z Indii, który nieświadomie przekracza granicę indyjsko-pakistańską. Mężczyznę uznano za szpiega i wtrącono do więzienia. O jego uwolnienie walczyła siostra Dalbir. 

Jest to film prosty od strony scenografii. Mocno uderzający w najczulsze zakamarki ludzkiej duszy. Porusza do głębi przedstawianą historią. Prawdopodobnie jest też całkiem prawdziwy w tym co i jak pokazuje. Ta właśnie przez tę autentyczność Sarbjit wstrząsa widzem. I to wszystkim: bólem, z jakim zmagał się każdy z tej rodziny; tęsknotą, pragnieniem bycia wolnym, a także siłą głównych bohaterów. Scenariusz napisało życie, wystarczyło tylko ubrać to jakoś w kwestie i przedstawić od strony wizualnej. Wyszło średnio. Randeep niezły w roli oddzielonego od rodziny rolnika. Za to Aishwarya zagrała słabiutko. Nie można nie odnieść wrażenia, że wczuła się za bardzo w swoją postać. O wiele za bardzo. Rozhisteryzowana, nienaturalna, z rozbieganymi oczami wyjątkowo irytuje. W porównaniu z Randeepem, czy chociażby z wyciszoną Richą Chadhą wypada nieco śmiesznie. Bohaterka mająca być filarem tego filmu została aktorsko przerysowana. Niestety nie skutkuje to dobrze dla odbioru całości.

Qissa: The Tale of a Lonely Ghost (2013)

Reżyseria: Anup Singh
Występują: Irffan Khan, Tilotama Shome, Tisca Chopra
Premiera: 20 lutego
Czas trwania: 110 minut
Język: pendżabski

Indie. Rok 1947. Umber Singh – ojciec trzech dziewczynek – obsesyjnie pragnie mieć syna. W momencie, gdy żona rodzi mu kolejne dziecko wmawia on wszystkim, że kobieta urodziła chłopca. Kanwar dorasta nie mając świadomości, że jest zupełnie inaczej. 

Qissa zadebiutował na wielkim ekranie podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto pięć lat temu. Ta produkcja, będącą efektem współpracy indyjsko-zachodniej, została również wyróżniona nagrodą NETPAC (najlepszy azjatycki film festiwalu). Tak jak sugeruje podtytuł opowieść utrzymano w klimacie baśni. Dobrze napisany scenariusz i świetnie zagrane role Irffana i Tilotamy sprawiają, że całość ogląda się z zainteresowaniem. Surowość scenografii i realizm wymieszany z fantazją, nadają przedstawianej opowieści ludyczny charakter. Zaś samo przesłanie pokazuje jak obsesyjne pragnienie jednej osoby, może zniszczyć życie pozostałych istnień. Film zapada w pamięć, choć na próżno szukać tu wartkiej akcji. To prosta oraz odrobinę liryczna podróż po zakamarkach duszy.

Jutro Walentynki. Można lubić lub nie. Obchodzić bądź nie. Mniejsza o to… Zaprzeczyć jednak nie można, że jest to jeden z najsympatyczniejszych dni w roku. Być może w tym dniu miłość jest nazbyt eksponowana. Zaś niektórych jej nadmierne okazywanie może razić. Trzeba jednak przyznać, że dla wielu par jest dniem, w którym można w wyjątkowy sposób (inny niż zazwyczaj) okazać ukochanej osobie miłość. Ten dzisiejszy post chciałabym poświęcić na zbudowanie walentynkowej atmosfery. Dlatego też przedstawiam Wam moją dziesiątkę najlepszych duetów muzycznych.

*   *   *