Na Delhi Safari naprowadziła mnie Red, która wspomniała o nim w komentarzu, przy okazji wpisu, o filmie animowanym Arjun: The Warrior Prince. Zwiastun wywołał wtedy pozytywne wrażenie i zanotowałam sobie w pamięci owy tytuł. A że teraz obudziło się we mnie spore zainteresowanie, tego rodzaju produkcjami (jakiś czas temu widziałam “Samoloty”, “Turbo” i “Khumbe”) oraz tym, co dystrybutorzy oferują najmłodszym, postanowiłam w końcu przyjrzeć się bliżej historii zaproponowanej przez studio ‘Krayon Pictures’.

Zakładałam, że o Chennai Express nie powstanie oddzielny wpis, a jedynie napiszę o nim w, którymś z kolei, Przeglądzie Filmowym. Znacie moje zdanie o Shahrukhu i jego aktualnych poczynaniach filmowych. Do JTHJ zabierałam się jak, przysłowiowy, pies do jeża. Tym razem jednak, nowy film z jego udziałem, postanowiłam obejrzeć o wiele szybciej. Przyznam szczerze, że trochę bawiły mnie komentarze, jakoby, Chennai Express było zapierającym dech w piersiach arcydziełem! Widziałam sporo filmów i mało który zasługuje na to określenie. No, ale każdy ma inną definicję tego pojęcia. To właśnie opinie wychwalające pod niebiosa ten obraz, skłoniły mnie do rychłego sięgnięcia po najnowszą produkcję Rohita Shetty’ego.

Vladimir Nabokov w jednej ze swoich powieści napisał (…) dobra muzyka wyraża to, czego nie da się wyrazić w słowach. W tym kryje się sens i sekret muzyki. Trudno się z tym nie zgodzić, jeszcze trudniej, nie dostrzec tego w filmie Violin. To właśnie muzyka jest spoiwem, które łączy i zbliża do siebie głównych bohaterów. Początkowa wrogość jednej ze stron zmienia się pod jej wpływem w coś zupełnie innego, o wiele głębszego.

Miłość, obsesja, desperacja, wewnętrzne pragnienie bycia kochanym i strach. Strach przed tym, co zagraża, przed tym, co może zniszczyć dotychczasowe szczęście oraz strach przed odrzuceniem. Oglądałam Darr już drugi raz i znów zastanawiałam się nad rolą wspomnianej emocji. Można traktować ten obraz jako historię o kochających się młodych ludziach, których spokój zostaje zburzony przez psychicznie chorego wielbiciela. Można, ale czy trzeba? A może tak, w ramach bardziej wymagającej rozrywki, skupić się na innym obliczu strachu?