Młodość to niezwykle uprzywilejowany wiek. Ludzie w tym okresie muszą się wyszaleć, poczuć smak wolności oraz zabawy, bowiem po wkroczeniu w dorosłość priorytety się zmieniają.  Przez większość społeczeństwa (jak nie całe) jest to akceptowalne, bo jak nie teraz, to kiedy…? Życie człowieka ma swoje etapy. Narodziny, dzieciństwo, szkoła początkowa, szkoła średnia, studia. Po studiach praca, jeśli ma się pracę, myśli się o założeniu rodziny, wzięciu kredytu i bujaniu się z nim przez następne 30 lat. Macie prawo napisać mi w komentarzu, że generalizuję i w sumie to tak jest. Bardzo upraszczam ten obraz, jednak na podstawie czegoś go sobie wykreowałam. Obserwuję co się dzieje, czytam prasę, oglądam wiadomości, słucham moich znajomych – po prostu wyrabiam sobie opinie, dochodząc do wniosku, że właśnie tak wygląda życie przeciętnego Kowalskiego, a nawet i Kulczyka. Normalne, proste marzenia o rodzinie i stabilizacji. Spoko – co kto lubi!

Jestem ciekawa co myślicie o duecie Abhisheka i Aishwaryi. Lubicie ich? Dostrzegacie między nimi chemię? Czy ta para potrafi wbić Was w fotel, wycisnąć łzy lub rozbawić do bólu? Kto czyta mój blog wie, że z panią Bachchan mam ogromny problem. Jako człowiek jest mi obojętna. Wiem, że robi dużo dobrego, wspiera przeróżne fundacje, spotyka się z chorymi i jest częścią wielu szczytnych projektów. Jednak jako aktorka jestem do niej negatywnie nastawiona. Nie rozumiem jej fanów, którzy zachwycają się jej, krótko mówiąc, talentem aktorskim. Porównując produkcje z lat, w których zaczynała z rolami począwszy od 2008 roku aktorka zrobiła duży postęp. Jej pierwsze role charakteryzują się sztucznością, mimika jest przesadzona i nienaturalna. Oczywiście zdarzyły się wyjątki (np. Hum Dil De Chuke Sanam).