Zemsta. Motor działań niejednego ekranowego bohatera. Często powodowana stratą bliskiej osoby. By się skutecznie mścić potrzeba  bardzo silnej nienawiści, ale i ogromnych pokładów cierpienia, jakie dręczą duszę mściciela. Odwet bowiem nie bierze się znikąd. Mało kto mści się tylko dla samej, czystej w swym znaczeniu, przyjemności. Raczej dla przekonania, że w jakiś sposób ukarało się winnego. Zrobiło się coś, by nie mógł czuć się on bezkarnym. Inną kwestią jest już to, czy zemsta faktycznie przynosi ulgę. Wielce prawdopodobne jest to, że jedni dzięki niej zaznają spokoju, a innym ona nie wystarczy. Z reguły dobrze radzą sobie, już po fakcie, jednostki o niezwykle silnych osobowościach. Za to ktoś, kto nie nawykł do, tak dużego nagromadzenia, negatywnych uczuć może mieć problem ze znalezieniem wewnętrznego ukojenia, już po samym akcie zemsty. Można pragnąć się mścić, można też nie chcieć tego robić. Pochwalać, ale i krytykować. Niemniej uważam, że zemsta, sama w sobie, jest dla człowieka czymś naturalnym. Wpisanym w jego ludzką naturę. Każdy kto mówi, że tak nie jest niech postawi się na miejscu bohatera dzisiejszego filmu.

Zawsze lepiej jest zacząć od tych złych elementów, by te dobre, co dochodzą do głosu chwilę po, stłumiły poprzednie przykrości. Zatem co mi się podobało? Na pewno jedną z rzeczy jest ścieżka dźwiękowa. I… i tu się kończy wychwalanie. Co z tego, że w obsadzie same głośne nazwiska, skoro dialogi są drętwe, humor poniżej poziomu, wręcz żałosny. Mogłabym upatrywać nadziei, na wyższą ocenę filmu w nawiązaniach do innych, ekranowych, występów ShahRukh Khan’a, no ale one mnie już nie bawią. Chyba dlatego, że dawno wyrosłam z uwielbienia względem aktora, które towarzyszyło mi na początku. Reszta obsady też nie robi wrażenia. To, że ShahRukh grywa w coraz słabszych filmach – wiem, ale czemu taka Deepika wcieliła się w rolę głupiutkiej Mohini, kiedy z pewnością miała wiele lepszych propozycji, nie mogę pojąć. Czyżby przemawiał przez nią czysty sentyment? W końcu to w filmie Farah debiutowała. To dzięki niemu zaczęła się jej kariera. Jeśli chodzi o samą historię – pomysł świetny. Mamy motyw zemsty, napadu na bank oraz przyjacielskiej solidarności. Tylko ta cała kiczowata otoczka oraz beznadziejny silenie się na komizm psuje finalne wrażenie.

Zaledwie kilkanaście dni po indyjskiej premierze, polscy widzowie będą mogli zobaczyć bollywoodzki film „Piku”. 23 maja (sobota) w Kinie Luna,  w Warszawie, odbędzie się pierwszy seans tej, obsadzonej supergwiazdami, produkcji.

Reżyseria: Navdeep Singh

Występują: Anushka Sharma, Amit Saha, Arindam

Premiera: 13 marca

Czas trwania: 115 minut

Język: hindi

Zwiastun filmu NH10 zapowiadał nader interesującą historię, utrzymaną w intrygującym i mrocznym klimacie. Na początku pokazano parę młodych szczęśliwych ludzi, którzy jadą poza miasto miło spędzić weekend. Chwilę później dochodzi do szamotaniny pod lokalną knajpą. Zaraz po tym napad, morderstwo, w końcu ucieczka. Na dodatek to hasło: The only way to survive amongst killers is to become one yourself. Wszystko to nastawiło mnie bardzo pozytywnie już na starcie. Powtarzałam sobie, że to będzie bardzo dobry film. Teraz mogę powiedzieć, że nie tylko czuję się rozczarowana, ale i oszukana. Coś co miało być, według zapowiedzi, głównym motywem tej historii, zostało potraktowane po macoszemu. A szkoda, wielka szkoda.