Antologia filmowa wydana z okazji setnych urodzin kina indyjskiego, na którą składają się cztery krótkie filmy. Za kamerą stanęła czwórka reżyserów: Karan Johar, Dibakar Banerjee, Zoya Akhtar i Anurag Kashyap. Każdy z nich stworzył unikalną opowieść z motywem kina. Szczerze? Kiedy skończyłam oglądać miałam mieszane uczucia. Nie do końca wiedziałam, czy mi się podobało, czy nie. Jednak najwieksze zainteresowanie wzbudziła historia Karana i Zoyi, choć wszystkie cztery tak naprawdę są warte uwagi. Nie każdy lubi i ceni krótką formę, zarówno w kinie jak i w literaturze. Niemniej to emocje odgrywają najważniejszą rolę, a tych tutaj jest pod dostatkiem, zwłaszcza tych totalnie skrajnych. Prócz scenariusza uwagę moją przyciągnęły kreacje bohaterów. Aktorstwo na bardzo wysokim poziomie!

Zbieram się do napisania czegokolwiek o filmie Davida Dhawan’a już o dłuższego czasu. Dlaczego? Wcześniej nie było kiedy, teraz  w sumie też za bardzo nie ma, ale chcę o nim coś skrobnąć, nim wszystko, co ważne wywietrzeje mi z głowy. A warto! Oj i to jak! Bo większego gniota to od dawna nie oglądałam, a też i o takim na blogu jak dotąd nie pisałam.