Reżyseria: Rajkumar Hirani
Występują: Ranbir Kapoor, Anushka Sharma, Manisha Koirala, Paresh Rawal, Dia Mirza, Sonam Kapoor, Vicky Kaushal
Premiera: 29 czerwca
Czas trwania: 161 minut
Język: hindi

Nie mogłaby nazwać siebie fanką aktora, gdybym nie obejrzała tego filmu. Sanju był (niekoniecznie przeze mnie) najbardziej wyczekiwanym projektem ubiegłego roku. Twórca takich hitów jak 3 Idiots, PK czy Munna Bhai M.B.B.S wziął, po czteroletniej przerwie, na warsztat bogate w zawirowania  życie Sanjaya Dutta. Miał to być melodramatyczny biopic o głośnych upadkach aktora, po których ten powstaje niczym feniks z popiołów. Obserwując pierwsze materiały promocyjne odnosiło się pozytywne wrażenie. Ranbir wyglądał jak niemalże wierna kopia gwiazdy, w którą miał się wcielić. Niemniej i tak część obserwatorów sprawiała wrażenie  sceptycznych, co do tego czy Kapoor udźwignie tak charyzmatyczną postać jaką jest osoba Sanjaya. W dodatku zerkając na audiowizualne zajawki… nasuwało się pytanie czy projekt nie pójdzie przypadkiem w stronę groteskowej, być może niezamierzonej, karykatury? Moje osobiste rokowania względem Sanju były dalekie od optymistycznych.

Reżyseria: Siddaharth P. Malhotra
Występują: Rani Mukerji, Harsh Mayar, Neeraj Kabi, Rohit Suresh Saraf, Sparsh Khanchandani
Premiera: 23 marca
Czas trwania: 116 minut
Język: hindi

Na ten powrót czekała ogromna rzesza fanów Rani Mukerjee. Aktorka ostatni raz widziana w 2014 roku w roli policjantki w filmie Mardaani miała po raz drugi, od czasu Black, wcielić się w osobę niepełnosprawną. Wtedy jej bohaterka zmagała się ze ślepotą. Już wówczas widzowie mieli świadomość, że jest to trudne oraz wymagające wyzwanie. Każdy, kto widział tamten film był zapewne pod wrażeniem nie tylko przedstawionej historii. W roku 2018 Rani chciała powtórzyć sukces sprzed trzynastu lat. Yash Raj Films szykowało projekt, do którego idealnie pasowała. Pominę w tym miejscu jej prywatne relacje z Adityą. Ona naprawdę nadawała się do roli Nainy, zmagającej się z syndromem Tourett’a. Hichki miało być indyjską adaptacją książki amerykańskiego pisarza Brada Cohen’a pod tytułem Front of the Class: How Tourette Syndrome Made Me the Teacher I Never Had. Być może wielu z Was miało okazję też obejrzeć inny film, bazujący na tej książce. Mam tu na myśli Klasę Pana Tourett’a z 2008 roku (jeśli nie – polecam).

Reżyseria: Pa. Ranjith
Występują: Rajinikanth, Nana Patekar, Samuthirakani
Premiera: 7 czerwca
Czas trwania: 159 minut
Język: tamilski

Jeśli uważacie, że to ShahRukh Khan lub Amitabh Bachchan jest współczesną, żyjącą ikoną kina indyjskiego to nie widzieliście jeszcze na ekranie Rajinikantha. To prawdziwa SUPERSTAR! Postawa, gesty, mimika, ton głosu oraz tempo wypowiadanych kwestii – wszystko to przekłada się na niezwykle poruszające kreacje jego bohaterów. Tego tamilskiego aktora fani czczą niczym boga. Jako ulubieniec publiczności jest gwarantem tego, że na co jak na co, ale na Rajiniego tłumy do kin pójdą. Co takiego ma w sobie ten, z pozoru, niepozorny człowiek? Jakiego rodzaju siła emanuje z jego osobowości?

Reżyseria: Abhishek Sharma
Występują: John Abraham, Diana Penty, Boman Irani, Anuja Sathe
Premiera: 25 maja
Czas trwania: 129 minut
Język: hindi

Lata 50 XX wieku są uznawane za początek światowego wyścigu zbrojeń. Najsilniejsze mocarstwa na świecie zaczęły dysponować jedną z najstraszniejszych broni na świecie. Indie również miały swoje nuklearne aspiracje. W 1953 przystąpiły do programu Atom dla pokoju, który miał na celu prowadzenie badań nad pokojowymi aspektami wykorzystania energii jądrowej. Pierwsze samodzielne próby nuklearne zaś podjęły w latach 70 XX wieku. Powodem rozpoczęcia prac nad bronią atomową były, mocno w tym czasie, napięte stosunki z Chińską Republiką Ludową. Dwadzieścia lat po tych wydarzeniach przeprowadzono kolejne działania atomowe. Opowiada o nich właśnie film Abhishek’a Sharmy – Parmanu: The Pokhran Story.

Reżyseria: Shashanka Ghosh
Występują: Kareena Kapoor, Sonam Kapoor, Swara Bhaskar, Shikha Talsania
Premiera: 1 czerwca
Czas trwania: 125 minut
Język: hindi

Veere Di Weeding promowany był jako film pro feministyczny, pokazujący wizerunek współczesnych indyjskich kobiet. Kobiet prowadzących dynamiczny tryb życia, wykształconych oraz spragnionych sukcesów. Takich, którym obcy jest jakikolwiek temat tabu. Samostanowienie miało być najważniejszym filarem w życiu czterech bohaterek. Ich historia wpisuje się doskonale w aktualny, obecnie, trend skupiania się na postaciach kobiecych w kinie indyjskim (Raazi, Hichki, Lipstik Under My Burkha, Kahaani itp.). Niestety końcowy obraz, jaki wyłania się z produkcji daje widzowi idealny pretekst do postawienia pewnej tezy. Mianowicie twórcy chyba nie wiedzą czym jest feminizm. To, co przedstawili w Veere Di Weeding przypomina mi bardziej manifest zafiksowanej aktywistki (co w sumie mnie nie dziwi patrząc na to, że film – z całym szacunkiem – wyszedł spod ręki mężczyzny).