Plakaty promujące Main Tera Hero kompletnie do mnie nie trafiały. Jakoś specjalnie mnie także nie zaskoczyło to, że przeważającej reszcie świata bardzo przypadły one do gustu. Nawet osoby z mojego kręgu, nie interesujące się w żadnym stopniu tematem, twierdziły, że to jest fajne. Intrygujące! Ciekawe! I tu już byłam lekko zbita z tropu, ponieważ mi wydały się kiczowate oraz tandetne, przywołujące na myśl głupawe, pozbawione sensu komedie. Wynika to chyba z mojego zamiłowania do prostoty. Im plakat subtelniejszy, tym lepiej. Tym większa szansa, że szybciej sięgnę po film. Zaś ten materiał zupełnie nie wpisywał się w moje standardy odbioru. Najprawdopodobniej z tego też względu nie paliłam się do seansu. Dlaczego więc teraz po niego sięgnęłam? Skusiły mnie pozytywne opinie oraz zachęty ze strony znajomych . Tym bardziej teraz, po Obhishopto Nighty, uznałam, że przyda mi się coś tego typu. Gorzej już chyba być nie może. Chociaż… kiedy sobie przypomnę ostatnie spotkanie z Davidem Dhawanem (Do Knot Disturb) dreszcz przebiega mi po plecach 🙂

Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z twórczością Birsy Dasgupty, zatem trudno mi stwierdzić, czy inne jego produkcje mają podobny charakter do tej. Obhishopto Nighty to kino specyficzne, nieco absurdalne, śmiało operujące groteską i karykaturą. Co skutkuje tym, że całość może okazać się dla widza, oczekującego lekkiej, niezobowiązującej rozrywki – ciężkostrawna. W dodatku, jeśli dochodzą do tego kolejne wątki poboczne, co raz to nowi bohaterowie oraz przeskoki w narracji, mamy prawo czuć się znużeni, zmęczeni, a nawet bez wyrzutów sumienia zerkać co chwilę na zegarek, w oczekiwaniu końca. Nie znaczy to jednak, że film jest bezwartościowy i nie może się podobać. Mnie nie zachwycił, ale dostrzegłam w nim kilka, intrygujących, elementów.