Oj! Czekam na film coraz bardziej i bardziej 😀

Tytuł zawsze  pełni istotną rolę czy to w książce, czy w filmie. Nawet nazwa jakiegokolwiek produktu potrafi nakłonić konsumenta do zakupu, bądź skutecznie  go zniechęcić do wydania ciężko zarobionych pieniędzy na coś co brzmi jak nazwa detergentu (przykładowo :)). Piszę o tym dlatego, że niedawno miałam okazję obejrzeć dwa filmy, których tytuły były wielce wymowne: Love, love, love (to nie tytuł filmu :P). Wszędzie tylko ta miłość i kochanie – „Jak ja cie bardzo kocham”; „Nie możemy być razem”; „Musimy walczyć o swoją miłość” i takie inne bla, bla, bla … Żeby nie było, że ja nie lubię takich filmów. Lubię i to naprawdę bardzo. Jednak czasami trudno jest  znaleźć jakąś historię na poziomie. Taką, która rzeczywiście porusza, a nie bawi swoją ckliwością. Ale znowu odbiegam od tego, o czym chcę tu właściwie napisać. It’s My Love Story to pierwszy film z dwóch telugów, które niedawno widziałam. Za jakiś czas pojawi się recenzja drugiego filmu, ale na razie zatrzymajmy się przy tej.

Obejrzałam ten film w zeszłym tygodniu i od kilku dni zbieram się, żeby coś o nim napisać … Obraz Singh’a ma dość wysoką ocenę na IMDb (aż 7,1). W dodatku należy do nurtu kina niezależnego. I właśnie zarówno typ filmu, jak i jego ocena, mnie na początku trochę zmartwiły. Przez chwilę zastanawiałam się czy ze mną jest coś nie tak, skoro nie potrafię docenić tej produkcji, dostrzec walorów oraz głębi. Chwila, chwila – Maya nie ma żadnej głębi, żadnego przesłania i chyba sporo widzów tego nie dostrzega, ale ja Wam już śpieszę z wyjaśnieniem.