Reżyseria: Soumik Sen 
Występują: Madhuri Dixit, Juhi Chawla
 Premiera: 27 lutego 
Czas trwania: 140 minut
 Język: hindi

Filmem Titli zainteresowałam się ze względu na kilka rzeczy. Po pierwsze: motyw spotkania fanki ze swoim idolem. Następnie wspólny występ matki i córki oraz, na końcu, sam Mithun, którego jak dotąd miałam okazję oglądać jedynie w negatywnych rolach (a i tego nie ma dużo jak na razie).  Od pewnego czasu mam tak, że wynajduję filmy, mogące mi się spodobać, a następnie wrzucam je do zakładki Planowane. Tam czekają, często tygodniami, na swoją kolej. Podobnie by było z Titli, gdyby nie jeden fakt – jest to produkcja bengalska, a z taką do czynienia jeszcze nie miałam.

Z góry zakładam, że tragiczna historia Devdasa jest wam znana. Wielu zapewne z wersji filmu z 2002 roku, gdzie główne role reżyser, Sanjay Leela Bhansali, powierzył trójce znanych aktorów. Jednym ta produkcje może się podobać. Niektórzy natomiast, w tym i ja, jej po prostu nie lubią. Nową wersję Devdasa widziałam … dwa razy. Za pierwszym nieźle się wynudziłam. Niemniej jednak czytając liczne komentarze i opinie, w dużej mierze wychwalające obraz, doszłam do wniosku, że to nie był mój czas. Kwestia dojrzałości emocjonalnej, czy coś? Bo ja wiem … Powiedziałam sobie wtedy, że dam mu jeszcze kiedyś szansę. Tak się zresztą stało. Kilka lat później ponownie zasiadłam przed telewizorem. W trakcie oglądania dotarło do mnie, że ja nigdy nie polubię tego filmu. Doceniam ciężką pracę całej ekipy, bogatą, zapierającą dech w piersiach scenografię i wspaniały taniec Madhuri oraz Aishwaryi, ale to wszystko. Mimo to chciałam, dla porównania, obejrzeć Devdasa Bimala Roya. Udało się i wychodzę teraz z założenia, że skoro już, ktoś chce się pokatować opowieścią o zapijaczonym kochanku, niech to czyni, kierując jednak wzrok ku produkcji z 1955 roku.

Vladimir Nabokov w jednej ze swoich powieści napisał (…) dobra muzyka wyraża to, czego nie da się wyrazić w słowach. W tym kryje się sens i sekret muzyki. Trudno się z tym nie zgodzić, jeszcze trudniej, nie dostrzec tego w filmie Violin. To właśnie muzyka jest spoiwem, które łączy i zbliża do siebie głównych bohaterów. Początkowa wrogość jednej ze stron zmienia się pod jej wpływem w coś zupełnie innego, o wiele głębszego.

Zakładając bloga specjalnie dałam mu adres oraz nazwę ‘kino indyjskie’. Moim zamysłem było pisanie o filmach wyprodukowanych w różnych językach Indii. Wiecie … poszerzanie horyzontów i poznawanie nowych kinematografii. Niestety, jak widzicie, prym wiedzie kino hindi, co w ostatnim czasie trochę mnie zasmuciło,  ponieważ burzy ideę tego miejsca. Dlatego kilka dni temu postanowiłam opowiedzieć Wam o obrazie, który bardzo mnie wzruszył. Świetna muzyka, ciekawe kreacje stworzone przez wszystkich aktorów i nie banalna historia. – Pranayam, czyli po prostu Miłość.