#7 Sarkar (2005) – Ojciec Chrzestny po indyjsku

Reżyseria: Ram Gopal Varma

Występują: Amitabh Bachchan, Abhishek Bachchan, Kay Kay Menon, Katrina Kaif, Anupam Kher,

Premiera: 1 lipca

Czas trwania: 130 minut

Język: hindi

Ram Gopal Varma to nazwisko, które niejednokrotnie obiło mi się o uszy, jednak dopiero teraz zdobyłam się na drobny gest w kierunku jego twórczości. Sarkarzalegał na półce już od jakiegoś roku! Film ten, w porównaniu z innymi bollywoodzkimi produkcjami, został w Polsce wydany dość skromnie. Jedna płyta DVD plus dodatki, czyli dwa zwiastuny i teaser. W środku umieszczono oczywiście plakat. Myślę, że wydanie nie miało nic wspólnego z minimalizmem obecnym w scenach. Był to raczej wyraz oszczędności polskiego dystrybutora 😉

Początkowo produkcji zarzucano kopiowanie fabuły i kręcenie remaku na podstawie słynnego filmu Coppoli. Któż z Nas nie zna kultowego Ojca Chrzestnego!? Z wyśmienitą rolą Marlona Brando i Ala Pacino, któremu udział w tym filmie otworzył drzwi do światowej kariery. Jak reżyser sam wspomina na początku jest to rodzaj hołdu oddanego właśnie Ojcu Chrzestnemu, który ponoć wywarł ogromne wrażenie na Varmie i wpłynął na jego dalsze dokonania. Być może Sarkar lekko nawiązuje do obrazu Coppoli. Mamy tu głowę rodziny o powiązaniach gangsterskich i całą klikę bandziorów, która wypełnia zlecenia swojego bossa.

Masz problem nie cierpiący zwłoki? Pragniesz zemsty na kimś kto skrzywdził ciebie lub twoich bliskich? Jeśli odpowiedzi na te pytania są twierdzące niezwłocznie powinieneś zgłosić się do Sarkara. Ten wysoki, spokojny i opanowany mężczyzna jest wielka szychą w mieście. Stoi ponad prawem. Tam gdzie policja, sądy i rząd są bezsilne wkracza on. Tylu ilu ma przyjaciół ma także wrogów. Jeżeli chcesz możesz nazwać go gangsterem, przestępcą lub mafiosem. Wiedz jednak, że ludzie go kochają. Zapytasz dlaczego … Subhash Nagre choć stosuje niekonwencjonalne metody osiągania celu jest człowiekiem z żelaznymi zasadami. Kiedy przychodzi do niego boss narkotykowy z propozycją interesu wartego kilkadziesiąt milionów on stanowczo odmawia. Rashid (ów mafioso) poprzysięga sobie zlikwidować przeszkodę, która stoi mu na drodze do bogactwa. Tak można streścić fabułę. W międzyczasie widz poznaje rodzinę Sarkara. Z zagranicy wraca syn razem ze swoją dziewczyną, drugi prowadzi ciemne interesy w branży filmowej i wykorzystuje niewinne dziewczęta marzące o karierze aktorskiej.

Hm… od czego by tu zacząć? Najwłaściwiej będzie chyba od zalet – jest ich zdecydowanie więcej 🙂 Film utrzymany został w klimacie mrocznym, chmurnym, wręcz złowrogim. Już sam początek uświadamia nam, że akcja będzie miała niewiele wspólnego z roztańczonym Bollywood. Brutalne pobicie, aczkolwiek jak na standardy ukazywania przemocy w kinie indyjskim i tak jest subtelnie. Na ekranie ciągle widzimy ludzi obwieszonych bronią, wszyscy knują, spiskują. Nie wiadomo komu ufać, bo w końcu i tak wszyscy cię oleją, kiedy będziesz potrzebować pomocy.

Aktorsko wszystko stoi na wysokim poziomie. Nie ma się co dziwić skoro główne role odgrywa dwóch Bachchanów. Amitabh w roli surowego i małomównego obrońcy ludu spisał się wyśmienicie. Na prawo i lewo rzucał swoje gromkie spojrzenia pod, którymi uginali się buntownicy. Abhishek, jak przystało na syna i spadkobiercę klanu także wypadł nieźle. Małomówny jak ojciec, ale budzący respekt samą postawą. Grał bardzo oszczędnie, bardziej statycznie niż dynamicznie. Jedyny moment kiedy możemy zobaczyć go w intensywnym ruchu to ten, kiedy ucieka przed goniącymi go bandziorami. W pozostałych scenach natomiast albo siedzi, albo stoi, jest szał kiedy spaceruje 🙂 Pozostali aktorzy spisali się równie świetnie jak ta najważniejsza dwójka. Na wyróżnienie zasługuje Kay Kay Menon. Aktor grający rolę drugiego syna Sarkara i brata Shankara. Ten, wtedy trzydziestosiedmioletni aktor, genialnie wcielił się w postać upadłego syna marnotrawnego oraz niewdzięcznego męża. Był całkowitym przeciwieństwem swojego brata. Jeden uczciwy, posiadający szacunek do ojca, drugi awanturniczy, nie rozumiejący zasad, jakimi kieruje się senior rodu. To jest kolejna rzecz, na którą warto zwrócić uwagę snując rozważania nad tym tytułem. Nie jest on tylko historią o porachunkach gangsterskich. Opowiada także o stosunkach panujących między ojcem i synami. To co wydarzy się w drugiej części doprowadzi do tragicznych, a dla widza zaskakujących, wydarzeń.

Co może, ale nie musi, dziwić to to, że w Sarkar nie zetkniemy się z (tak przeze mnie umiłowanym) tańcem, wpadającą w ucho muzyką, i przesłodzonymi teledyskami. Muzyka jest tutaj tłem dla tego co akurat rozgrywa się na ekranie. Bohater ucieka – w takim razie trzeba dopasować do tego coś dramatycznego i równie przerażającego. Nie ma sensu rzucać tytułami, jak to mam w zwyczaju. Bez filmu muzyka nie przemówi do nas tak, jakby to zrobiła podczas seansu.

Prócz Amitabha, Abhisheka i Menona w filmie występuję grono innych, dobrych aktorów. Zakir Hussain w roli niezłomnego Rashida, Jeeva jako opętany żądzą Swami …. Takich postaci jest mnóstwo. Gdybym chciała scharakteryzować wszystkich wpis ten rozrósłby się do niewyobrażalnych rozmiarów. Jeszcze tak pokrótce skupię się na dwóch, znanych szerszemu gronu, aktorach. Anupam Kher wciela się tu w rolę charyzmatycznego polityka, wroga Sarkara, który przeciwstawia się mumbajskiemu gangsterowi. Tak jak nagle się pojawił, tak nagle znikł. I o to chodzi w występie gościnnym 🙂 Katrina Kaif nie lepsza. Ta dziewczyna praktycznie nic nie miała do zagrania, poza kilkoma kwestiami w stylu „ wracasz ze mną, czy zostajesz” lub „ufam tobie, ale twojej rodzinie nie”. Co ja na to? Nie, nie i jeszcze raz nie. Samą Katrinę, jednak bym zniosła. Schody się zaczęły, kiedy do Shankara zaczęła wygłaszać ckliwe dialogi Avantika. O rany! Co tu robi trójkąt miłosny??? Myślałam, że oglądam kino odbiegające od szablonu. Szkoda! Wychodzi na to, że mimo wszystko, jakiego gatunku by nie kręcono zawsze pojawi się w nim wątek miłosny. Ale słuchajcie … ten z Katriną … ok, ale w jakim celu ta druga dziewczyna. Jej dialogi były żałosne i infantylne. Gdyby nie ten niepotrzebny wątek film byłby naprawdę super.

Kończąc już, bardzo polecam Wam ten obraz. Po pierwsze nie jest to typowe Bollywood, więc jeżeli postrzegasz to kino poprzez pryzmat stereotypów to Sarkarbędzie dla ciebie miłym zaskoczeniem. Po drugie znakomita rola Abhisheka i Amitabha, po trzecie i ku waszej radości ostatnie – film jest naprawdę dobry. Musicie mi uwierzyć na słowo.