#65 Baazigar (1993) – Morderczy mściciel

Ajay jest ukochanym Seemy, pochodzącej z bardzo bogatej, a co za tym idzie wpływowej rodziny. Młodzi spotykają się w tajemnicy przed wszystkimi. Małżeństwo dziewczyny zostaje jednak zaaranżowane z innym mężczyzną. Zakochani postanawiają wziąć w sekrecie ślub, do którego ostatecznie nie dochodzi. Panna młoda popełnia samobójstwo. Priya, jako jedyna, nie wierzy w okoliczności śmierci siostry, choć ta zostawiła nawet pożegnalny list. Nie mając wsparcia ze strony ojca oraz narzeczonego, na własną rękę stara się poznać prawdę. Nawet nie przypuszcza, że jej przyczyn należy szukać w wydarzeniach sprzed wielu lat.

Sądzę że Baazigar to pozycja, którą starzy wyjadacze mają już dobrych kilka lat za sobą. Niemniej warto czasami cofnąć się do tych sławetnych początków. Obejrzeć ponownie, porównać, być może odkryć jakieś nowe znaczenia, zabawić się w psychologiczne interpretacje. Co kto lubi 🙂 Wspominam o tym nie bez powodu. Zasiadłam do filmu ze świadomością, że moje odczucia po seansie na sto procent będą różnić się od tych sprzed lat. Oczywiście tak było. Nie przypuszczałam jednak, że nad tym, nazwijmy to, problemem odbioru obrazu filmowego zatrzymam się na dłużej (aby niepotrzebnie nie dywagować uznajmy, że jest to temat, któremu warto poświecić odrębny wpis).

Reżyserski duet braci tym razem jako bazę pod swój projekt wymyślił sobie motyw zemsty. W końcu zło połączone z ludzką tragedią zawsze dobrze się sprzedaje. Główny bohater to z pozoru sympatyczny i uśmiechnięty chłopak. Tylko z pozoru. Wystarczy, by widz spojrzał, chociaż na ułamek sekundy, w jego oczy, a zobaczy ten niepokojący błysk. Szaleństwo? Obłęd?  Aż tak daleko bym się nie posunęła w ocenie tej postaci (aczkolwiek kilka scen nasuwa takie skojarzenia). Obok niego schorowana matka. Miedzy jedną sceną, a drugą niczym klisze z przeszłości – retrospekcja – śmierć ojca i małej dziewczynki. Wszystko zaczyna pomału układać się w całość. Nie upłynie zbyt dużo dialogów, a już będzie wiadomo o co chodzi.

Shahrukh występuję tu u boku dwóch, niezwykle utalentowanych aktorek. Panienka w sukience z bufiastymi rękawami i burzą loków to Shilpa Shetty. Któż by ją dzisiaj poznał. Ta aktorka przeszła chyba największą metamorfozę ze wszystkich czołowych nazwisk kina lat dziewięćdziesiątych. Podobnie jak Kajol z Shahrukhiem debiutowali tu jako duet, tak dla Shilpy Baazigar był pierwszym filmem w karierze (za tę rolę otrzymała nominację do nagrody Filmfare w kategorii Najlepszy Debiut). Mi osobiście jej wspólne sceny z Khan’em wydały się bardzo urocze. Aż szkoda, że tych dwoje nie miało już więcej okazji do zagrania pary kochanków. Inaczej sprawa ma się z Kajol. „Najwspanialsza filmowa para”, „Niesamowita chemia”! Tak, tak … to są głosy wielbicieli aktorów. W sumie to trudno mi się z nimi nie zgodzić. Nikt, ani nic, tak nie przyciągnie przed ekran jak oni. A jeszcze jeśli jest to film Karana to „O mamo!” 😀

Gdyby zestawić moje wrażenia z pierwszego seansu z tym po latach (swoją drogą – drugim) to film wypada nawet nieźle. Kilka lat temu były ochy i achy nad tą historią miłosną(?), dzisiaj chłodne spojrzenie raczej na osobowość głównej postaci oraz pobudki nią kierujące. Miłość? Jaka miłość? Ona go kocha, ale czy on ją na pewno? Czy ona nie jest jedynie środkiem, dzięki któremu można osiągnąć cel? Chyba kiedyś byłam większą romantyczką, ponieważ dla mnie Baazigar był egzaltowaną opowieścią o miłości. Bohater chce się mścić, ale zakochuje się w córce wroga. Czy stoczy w sobie jakąś bitwę? Co wybierze: miłość czy nienawiść? Dzisiaj powiem Wam jedno… tego tam nie ma. Przynajmniej dla mnie. On jej nie kocha! Mu na niej nie zależy! Ten film to nie obraz cudownej miłości, która musi zmierzyć się z demonami przeszłości. To próba przedstawienia człowieka, któremu zabrano wszystko co kochał i który chce, teraz jako dorosły, zrobić to samo swojemu oprawcy. Mamy tu niewyobrażalny gniew, złość, poczucie niesprawiedliwości, a miłość jeśli się pojawia to ta synowska, matczyna i siostrzana. Ojcowska stanowi kwestię dyskusyjną.

Stawiam zatem fundamentalne pytanie: czy Ajay/ Vicky (Shahrukh Khan) kochał czy to Priye, czy Seeme? Moim zdaniem nie! Żył nienawiścią. To ona była jego jedynym (tuz obok miłości do matki) motorem do działania. Trudno, by ktoś, kto jest nią tak zaślepiony, znalazł w swoim sercu miejsce na coś innego.

Baazigar wzbudził we mnie całą paletę, trochę skrajnych emocji, ale dopiero za drugim razem. Kwestia wieku? Doświadczenia? Życiowych obserwacji? Może wszystko po trochu. Możliwe 🙂 W mojej indywidualnej skali ocen, produkcja, która tak bardzo mnie porusza, skłania do przemyśleń, sprawia, że po napisach końcowych jeszcze przez kilka dni zastanawiam się nad pewnymi kwestiami, nie może być zła. Wręcz odwrotnie!